kwiat herbaty pu'er 普洱茶花

Podczas wizyty w cudownym sklepiku herbacianym pani o wdzięcznym mianie Aromat Cynamonu, natknęłam się na takie cudo:

Krążek - "ciasteczko" - herbaty zrobiony jak pu'er, ale zamiast liści są tu sprasowane kwiaty herbaty. Niebylejakie te kwiaty - są to kwiaty starych, kilkusetletnich yunnańskich drzew herbacianych.
Oczywiście kupiłam.
Przyniosłam do domu, nie wiedząc jeszcze, czy smak będzie akceptowalny - ale przecież coś tak pięknego musi być pyszne, prawda?
Było.

Herbatę można parzyć tak jak zieloną albo tak jak pu'er. Według mnie parzenie na sposób pu'erowy jest lepsze, bo każde następne parzenie pokazuje różnicę smaku coraz bardziej otwartych kwiatów. Parzy się więc tak: wsadza kwiaty do niewielkiego czajniczka bądź gaiwana, przepłukuje gorącą wodą, wodę wylewa.

A potem można parzyć "do usranej śmierci" - wystarcza na 10-15 parzeń czyli na jakieś 2-3 wizyty w tym przybytku, do którego nawet cesarz na piechotę chodzi...
Napar nie wygląda ładnie. Mama zawsze tę barwę określa malowniczym określeniem "siki kota".

Dla fanów zielonej herbaty kolor ten jest akurat bardzo atrakcyjny, ale o to już mniejsza. Chodzi o to, czym się hebrata kwiatowa różni od tych wszystkich innych.
Po pierwsze: konsystencją. Spływa po ściankach naczynia raczej jak dobra nalewka niż jak woda. Jest gęsta, miodowa. O, właśnie. Miodowa. To dobre słowo - bo oddaje też świetnie smak i zapach. Miodowa herbata...
Podobno są zapaleńcy, którzy po ostatnim parzeniu po prostu płatki spożywają. Ja zrezygnowałam; stwierdziłam, że wydusiłam już z tych kwiatów cały możliwy smak i zapach. I jeszcze to uczucie całkowitego nawilżenia gardła, zwykle tak udręczonego suchością Kunmingu! A może po ostatnim parzeniu dodać płatki do kąpieli?...
Zakochałam się w niej i serdecznie polecam, jeśli ktokolwiek kiedyś takie dziwo zobaczy.