Orientalna Piękność 東方美人

Gdy przyjechałam do Yunnanu, zakochałam się w pu'erach i czarnych herbatach, które mają złote liście. Jednak istnieje miłość głębsza: do tajwańskich czarnych smoków czyli wulongów. Moim ukochanym mężem jest oczywiście alishański wulong, ale czasem zdarzają mi się romanse z innymi, między innymi właśnie z Orientalną Pięknością - wulongiem zbieranym w lecie, pachnącym owocami i miodem spadziowym, ideałem. Jest to herbata mocno utleniona, nieopieczona, złożona z pędów liści herbacianych obgryzionych przez skoczkowate. To znaczy... hmmm... herbaciane pluskwy. Gdy taki insekt wgryza się w liść, powstaje coś w rodzaju herbacianej terpentyny, dzięki której osiągany jest specyficzny, słodkawy smak i aromat; przy okazji brzegi liści robią się białe - stąd druga nazwa Piękności: wulong o białych końcówkach. Napar pozbawiony jest charakterystycznej dla innych herbat goryczki - oczywiście pod warunkiem, że liście zostaną właściwie zaparzone. 

Prawdziwą Orientalną Piękność można poznać m.in. po tym, że wykorzystuje (w przeciwieństwie do innych wulongów) tylko pęd i dwa liście zamiast czterech czy pięciu liści. W praktyce sprzedaje się również tanie Piękności z dolnych liści.

Należy ją parzyć - jak większość wulongów - wodą o temperaturze około 80 stopni, a parzenie powinno być dość długie - pierwsze trwa nawet 2 minuty, a każde kolejne jeszcze dłużej. 

Nigdy nie kupiłam Orientalnej Piękności. Zazwyczaj tylko na nią patrzę i wzdycham smutnie nad ceną. Tym razem ją dostałam - to prawdziwie królewski prezent. Takiego daru nie mogłabym wypić samotnie - dlatego poczekałam na bardzo specjalnego gościa i napiłyśmy się w zachwycie: