męskie granie

Jak może pamiętacie, byliśmy niedawno na rockowym koncercie. Poszliśmy dlatego, że w jednej z kapel grał na saksie były uczeń mojego męża. Dobrze grał zresztą, bardzo dobrze nawet - dlatego zaczęłam ZB o niego wypytywać.

Zdolny był zawsze, ale leniwy. Zdecydowanie był to uczeń, na którego najwięcej krzyczałem. Wyobraź sobie taką sytuację: uczyłem go już ponad rok. Jak zwykle grałem dla niego nowe ćwiczenia i utworki, żeby się oswoił z brzmieniem, a on zawsze je grał bez większego problemu - i tylko dziwiłem się, dlaczego nie gra następnych w kolejności, skoro te mu tak dobrze idą. I nagle, po roku zajęć, odkryłem, że on nie czyta nut! Skubany, zapamiętywał po prostu to, co dla niego grałem i powtarzał, najpierw ze słuchu, a potem z pamięci. Zapytałem, jak sobie bez znajomości nut wyobraża dalszą naukę. Wygłosiłem półgodzinne kazanie, które zakończyło się jego płaczem. Odtąd każdą lekcję zaczynałem od ćwiczeń a vista. Razu pewnego daję mu takie ćwiczenie, on na nie patrzy i mówi, że to taka łatwizna i w ogóle. Spojrzałem tylko raz i zapytałem, czy jest taki absolutnie pewien, że zagra od początku do końca i ani raz się nie pomyli, że od razu za pierwszym razem opanuje niuanse artykulacyjne czy dynamiczne. Oczywiście mu się nie udało, spiekł raczka, a ja mu mówię: lepiej jest powiedzieć, że trudne, ale spróbujesz, niż że za łatwe. Bo jeśli powiesz, że trudne, spróbujesz i wyjdzie bezbłędnie, to spojrzą na Ciebie jak na wirtuoza, i to w dodatku skromnego, a jeśli powiesz, że łatwizna i sknocisz, to spojrzą jak na samochwałę i idiotę. Wolisz być mistrzem czy idiotą? I znów się rozpłakał - ale już potem nigdy się nie przechwalał i zawsze był skromny.

Koleżanka słucha tak tego, słucha i mówi - bo widzisz... Ty nie jesteś po prostu nauczycielem. Jesteś jego mistrzem.
***
W trakcie koncertu odkryliśmy, że chłopak nieźle jazzuje, a i inne gatunki muzyki rozrywkowej nie są mu obce. Pytam ZB, od kogo on się tego nauczył, będąc pewna, że uśmiechnie się z dumą i powie, że to właśnie on go wtajemniczał.
ZB uśmiechnął się z dumą i mówi:

nie wiem. Ale świetnie sobie radzi, prawda? Ja go uczyłem tylko klasyki, ponieważ gdy jeszcze był moim uczniem, po prostu przygotowywał się do kolejnych egzaminów z saksofonu, a na egzaminach była wyłącznie klasyka. Wiedziałem, że czasem grywa, ale nie sądziłem, że stało się to jego zawodem! Bardzo bym chciał z nim kiedyś pograć, bo wydaje mi się, że moglibyśmy się dobrze razem bawić...

Namówiłam ZB, by chłopakowi zaproponował muzyczne spotkanie. I właśnie dziś wieczorem idą się spotkać w naszym ukochanym barze Dzika Pszczoła 野蜂 :) Jestem ciekawa, jak im pójdzie :)