piłka nożna i kurze łapki

ZB jest fanem piłki nożnej. Oczywiście nie chińskiej, która jest na poziomie naszych przedszkolaków (to moja piłka, oddaj! Mamoooooo! On mi zabrał piłkę!), tylko europejskiej. Kocha piłkę nożną w wykonaniu Hiszpanów, ale ogląda wszystko, jak leci. Szkopuł w tym, że kiedy "leci", to u nas jest środek nocy. Jak żyć, panie premierze? Przy każdych mistrzostwach świata czy innych rozgrywkach Ligi Mistrzów ZB obiecuje sobie, że będzie nastawiał budzik i oglądał.
Faktycznie, nastawia budzik.
I to by było na tyle, bo później wraca do spania. Tak naprawdę to nigdy nie sypia lepiej, niż w czasie zawodów piłkarskich.
To już rytuał: każdego wieczora mówi, że wstanie o drugiej, żeby oglądać mecz, a ja odpowiadam, że życzę mu mocnego snu do rana. On się złości, że tym razem to już na pewno, a ja się uśmiecham czule i nawet nie reaguję. Co będę chłopa denerwować. Przecież może sobie obejrzeć retransmisję następnego dnia, nie musi marnować pół nocy...
Przed wczorajszym meczem ("muszę oglądać, przecież gra Barca!!") postanowienie było silniejsze niż zawsze. Och, och!
ZB: to ja nastawię budzik.
Ja: ok.
ZB: postaram się Ciebie nie obudzić, ale wiesz, będę podekscytowany i mogę krzyczeć, jak strzelą gola.
Ja: nie ma sprawy, wybaczam Ci z góry.
ZB: nie śmiej się ze mnie, tym razem wstanę.
Ja: nie śmieję się, oczywiście, że wstaniesz.
ZB: wiem, że się śmiejesz wewnętrznie. Ale ja wstanę! Idę kupić kurze łapki, żeby mieć przekąskę do podgryzania w trakcie meczu.
Ja: Idź. A ile tych kurzych łapek zamierzasz kupić?
ZB: Dwie.
Hmmm. Dwie kurze łapki to trochę tak, jakby kupić... bo ja wiem... dwie małe mandarynki. Albo maliny na sztuki. Patrzę na niego z powątpiewaniem.
ZB: No bo wiesz, gdybym jednak nie wstał, to się mniej zmarnuje...

PS. Obejrzał. Momenty, kiedy były strzelane gole. O szóstej rano :D