szynka

Odkąd mam piekarnik, często w domu przygotowuję sama "wędlinę" do naanu - piekę po prostu kawał ładnej wieprzowiny, najczęściej szynki, wcześniej zabejcowanej. Zazwyczaj mięso kupuję na targu, zwłaszcza, jeśli mam zrobić jeszcze inne zakupy. Ale dziś miałam w domu wszystkie inne składniki, więc stwierdziłam, że sobie podaruję i zrobię zakupy w sklepie na dole. Jest tam taki bardzo miły rzeźnik, który zawsze cierpliwie znosi moje pytania - Chińczycy inaczej niż my porcjują mięso, więc nie zawsze na pierwszy rzut oka rozpoznaję, która to część świni.
Dziś rzeźnika nie było. Był za to jego syn, z, jak mniemam, dziewczyną. Chichotali jakby się zjarali byli jakimś zielem; patrzyli na mnie niechętnie - najwyraźniej przeszkodziłam im w czymś bardzo ważnym. Oglądam mięso, wącham, śmieją się pod nosem, w końcu pytam, czy to, co trzymam w dłoni to szynka - wyglądało dość podobnie, ale chciałam się upewnić. Chłopak potwierdził, z pogardliwym uśmieszkiem, a dziewczyna, zapewne sądząc, że nie rozumiem tutejszego dialektu, powiedziała - ależ ci obcokrajowcy są głupi, nie potrafią nawet odróżniać typów mięsa! I się zaśmiali.
Jeszcze sekundę wcześniej wyciągałam portfel z torebki. Teraz schowałam go z powrotem, spojrzałam na nich z przemiłym uśmiechem i powiedziałam: Wy sprzedajecie mięso, ja uczę angielskiego - dlatego wstydem byłoby, gdybyście to wy nie wiedzieli, jak się nazywa który kawałek mięsa. Dzięki temu, że uczę, mam nad wami jeszcze jedną przewagę, finansową - jeśli mi się nie podoba wasze mięso bądź wasza postawa, mogę pieniądze zostawić u kogoś innego, kto będzie sobie bardziej cenił klienta.
I poszłam stragan dalej, gdzie pani, miła i grzeczna, zarobiła na mnie więcej niż normalnie przez cały dzień.
Mina chłystków - bezcenna.