Święta

W ubiegłym roku Wielkanoc wypadła dokładnie w chińskie Święto Zmarłych. Powinniśmy byli iść w góry, na cmentarze kryjące pamięć po kunmińskiej rodzinie, ale świekrowie gromko zaprotestowali. Można iść zawsze, a bez sensu się tam pchać, kiedy cmentarze są niemożebnie zatłoczone. Zmarłym należy się trochę zadumy i uczuć, a nie pośpiech i tłok.
ZB oczywiście poszedł do pracy. Soboty i niedziele służą przyjmowaniu uczniów. W sumie i tak się nieźle udało, bo kilkoro zadzwoniło, że nie przyjdą i ZB wrócił do domu już o trzeciej. Niedługo potem przyszli zaś świekrowie, bo usłyszeli, że przygotowuję tradycyjny polski posiłek. Tak, wzbogacony kilkoma chińskimi daniami, żeby nie czuli się zmuszeni do jedzenia potraw, do których nie są przyzwyczajeni, ale jednak polski.
Na to, żeby ich zaprosić, wpadł ZB, gdy zobaczył, ile będzie jedzenia. Chciał, żeby spróbowali tradycyjnych dań. Powiedziałam, żeby zadzwonił, a on sarknął, że nie będzie dzwonił i żebym sama sobie zadzwoniła, bo jego rodzice już go nie kochają i wolą mnie. Popukałam się w czoło i wykręciłam numer. Odebrała świekra twardym, kunmińskim "wei". Wystarczyło jednak, żebym powiedziała jedno małe "ma" - czyli mama - a głos świekry zmienił się nagle w sam miód i uśmiech. ZB posłał mi znaczące spojrzenie. Faktycznie, jak on dzwoni, zmiana nie jest taka wyraźna. Zaprosiłam ich; byli bardzo podekscytowani, bo jeszcze nigdy nie byli u nas w Święta Wielkanocne.
Były jajka. Zamiast pisanek - jajka herbaciane. A obok nich jajka przepiórcze, bo są pyszne, a zdrowsze.
Były ciasta - drożdżowe i mazurek. Podobno pyszne. Ja się nie znam, bo jestem nieobiektywna i lubię słodycze, ale jeśli świekra wmłóca cały talerzyk, to znaczy, że jest nieźle. Wzięła nawet na wynos.
Był pasztet. Całkiem zwykły, tyle, że przyprawiony doubanjiangiem, czyli pikantną fasolkową pastą. Smaki mi się pozmieniały. Najpierw narzekałam w Kunmingu, że wszystko ostre, że wszędzie to chilli, a teraz pasztet mi się mdły wydał, choć podwoiłam ilość pieprzu, ziela angielskiego i gałki muszkatołowej. Doprawiłam trochę bardziej po kunmińsku - i okazał się przepyszny. Świekr się zachwycił - ma 80 lat i swoje zęby, zdrowe, ale chwiejne i nie jada potraw, w których trzeba się szarpać z mięsem. Pasztet był strzałem w dziesiątkę. Mnie z kolei zachwyciło, gdy posmarował pasztet obficie chrzanem. A drugi kawałek musztardą. Po czym przykrył plasterkiem żółtego sera, zjadł i westchnął, że czuje się, jak w domu. Jego rodzice bowiem często jadali w domu potrawy europejskie, mama uczyła się na pensji, jakie kieliszki do jakiego wina i jak położyć sztućce. A nade wszystko: jak zrobić te wszystkie europejskie pyszności. Świekr więc przy każdej wizycie cieszy się z gorącej czekolady, truskawek z bitą śmietaną czy właśnie z pasztetu, mówiąc, że to zupełnie, jakby wrócił do dzieciństwa.
Świekra uśmiecha się pod nosem i mówi, że tak, JEGO rodzice byli bogaci, stać ich było na takie brewerie. Ona zawsze wszystkiego próbuje, ale już dawno wytłumaczyłam Jej, że nie musi jeść na siłę i że nie będzie mi przykro, jeśli się okaże, że coś Jej nie pasuje. Dla Niej nie są to smaki z dzieciństwa. Chrzan, pasztet czy gorąca czekolada - to wszystko są smaki, z którymi styka się po raz pierwszy przeze mnie. Są dziwne, nie takie, jak trzeba, często coś Jej nie smakuje. Dlatego na stole była też wołowina w sosie ostrygowym, smażony koperek i zupa beninkazowa na wywarze z szynki yunnańskiej. Świekr wzgardził beninkazą i rzucił się na żur z przepiórczymi jajkami, puszczając do mnie oko.
Zawsze się wtedy wzruszam.
Dwójka starych Chińczyków rozpieszcza mnie, traktując jak ósmy cud świata, próbując mojej kuchni i nigdy nie mówiąc mi, że coś jest nie do końca takie, jak lubią. Mówią, że jestem synową idealną, bo daję szczęście ich synowi, a cała reszta jest zupełnie absolutnie nieważna. Jak mogłabym się nie wzruszyć?
***
Kochani Czytelnicy,
z okazji Świąt Wielkiej Nocy życzę Wam wszystkim cudownych rodzin, miłości, akceptacji, serdeczności. Niech Wasz świat też będzie piękny i wesoły. Alleluja!