wigilia chińskiego nowego roku

Osiedle, w którym mieszkamy, ma dwa wejścia: jednym jest brama wjazdowa dla samochodów, ze szlabanami, przeszkloną służbówką i stolikiem, na którym ląduje wszelka korespondencja, a drugim - drzwi wejściowe do Teatru Muzycznego. Jeśli wybierzemy opcję drugą, możemy przejść przez hol, wychodząc wprost na parking samochodowy. Koło parkingu samochodowego jest też parking dla rowerów i skuterów. Oba wejścia i oba parkingi są pilnowane - oczywiście za opłatą. Mamy więc czterech ochroniarzy i jedną ochroniarkę, przy czym ochroniarka ma baczenie tylko na parking skuterowo-rowerowy, a reszta pracuje na zmiany. Wszyscy ci ochroniarze mają mieszkanka w okolicy; najbardziej już ochroniarka wraz z jednym z ochroniarzy, z którym jest zresztą zamężna - mieszkają po prostu w pokoiku wydzielonym z parkingu; to, co się nie mieści w pokoju, trzymane jest na zewnątrz. Dlatego na zewnątrz suszą się ubrania, nad skuterami wiszą ganby, a czasami w wyjeździe z parkingu przeszkadza przywiązany za nóżkę kogut czy kura. Parking czynny jest od 6.00 do 23.30; ochroniarka spędza na tym parkingu właściwie 24 godziny na dobę; jeśli zaś musi zejść z posterunku, zostają Madżongowi Panowie. Jest to czwórka dobrych przyjaciół, przy czym połowę stanowią ci ochroniarze, którzy akurat mają wolne, a pozostała dwójka to osiedlowi emeryci. Ustawiają stolik tuż przy wjeździe na parking i szpilają całymi dniami. Jeśli więc ochraniarka musi pójść do toalety albo na zakupy, jest komu zerknąć na śmigacze.

W drzwiach wejściowych do teatru mieści się służbówka druga. Można się w niej dobrze wyspać; kto wylosował dniówkę tutaj, właściwie nie musi się wchodzącym przyglądać. W siedzibie teatru od dawna bowiem nie odbywają się przedstawienia, a tylko próby; w dodatku prawie wszystkie piętra zostały wynajęte innym jednostkom - szkółka baletowa, studio makijażu i fotografii dziecięcej, nauczyciele muzyki i kaligrafii - na każdym piętrze coś. Wrze jak w ulu, ludzie przychodzą i wychodzą, w dodatku bez przerwy się zmieniając. Żaden ochroniarz by tego nie ogarnął. Pilnują chyba tylko tego, żeby ktoś z kałachem na wierzchu nie wlazł...

Ostatni punkt to ta służbówka przy wjeździe i wyjeździe z parkingu. Jest szlaban, trzeba sprawdzać karty parkingowe itd. Wszyscy mieszkańcy znają tych strażników, a oni znają nas. Ja z początku traktowałam ich z dużą nieśmiałością, ale - ponieważ mój wspaniały ZB zawsze wdawał się z nimi w pogawędki, i ja zaczęłam. Jadłeś już dzisiaj? O, wracasz z zakupów! Ładna dziś pogoda, prawda? - wiecie, takie pogaduchy, z uśmiechem na twarzy. I ZB, i ja jesteśmy rozpoznawani, więc jeśli tylko dojdzie list czy pocztówka - natychmiast do nas trafiają. O, tak - wzajemna sympatia bardzo pomaga w życiu.

W ubiegłym roku w wigilię Nowego Roku przyjmowaliśmy u nas świekrów, a później poszliśmy na piękny spacer nad Szmaragdowozielone Jezioro. Gdy wracaliśmy, w służbówce koło bramy wjazdowej trwała w najlepsze noworoczna kolacja, w której uczestniczyło czworo z pięciorga strażników plus ich rodziny. Uśmiechnęliśmy się i poszliśmy dalej.

Kiedy tylko wróciliśmy do mieszkania, ZB chwycił flaszkę Wyborowej i powiedział, że idzie do służbówki. Oczywiście poszłam z nim. Postawił flaszkę na stole, powspółczuł wszystkim, że zamiast w domach, spędzają wszystkie święta na warcie, podziękował za trud i każdemu złożył imiennie życzenia.

Lekko czerwoni już na twarzach ochroniarze złapali go za ręce i, zmusiwszy do spełnienia toastu, pogratulowali przeprowadzki i pięknej żony (tak, to o mnie :D). Byli wzruszeni.

Też bym była. Ilu mieszkańców zwraca uwagę na te cienie pilnujące naszego bezpieczeństwa? Ilu zna ich nazwiska? Ilu za każdym razem uśmiechnie się i zagada?

Oczywiście w tym roku będzie tak samo. Tyle, że nie z samymi świekrami; tym razem również szwagierka z synem do nas przyjdą nacieszyć się dobrym żarciem i jeszcze lepszą atmosferą. Zadzwoniła już dwa tygodnie wcześniej, żeby się upewnić, że będzie mile widziana. No pewnie! Dwa dodatkowe nakrycia, dwie dodatkowe osoby - bardzo to dobrze robi na rodzinną atmosferę.

Nie macie pojęcia, jak szczęśliwa jestem, że żyję z człowiekiem, który dla każdego ma dobre słowo. Który nawet w najważniejsze chińskie święto myśli o innych, a nie tylko o swoim pełnym brzuchu.

Z okazji chińskiego nowego roku życzę Wam, byście też wokół siebie mieli takich ludzi.