gdy widzę słodycze, to kwiczę

Od dziecka jestem łakoma. Nie po prostu łakoma. Ja, istota z lękiem wysokości, łaziłam po wysokich szafkach w poszukiwaniu słodyczy, które biedni rodzice próbowali przede mną chować. Demotywator krążący w sieci, jak to czekolada jest zrobiona z rośliny, więc jest w zasadzie sałatką, powinien zawisnąć w moim domu jako wielka tapeta.
Los pokarał mnie mężem, który zamiast mnie wspierać, jeszcze utrudnia.
Jest zimno, dlatego po obfitym obiedzie wskakujemy pod kołderkę i się wygrzewamy. ZB uśmiecha się błogo i mówi: ależ się obżarłem! Kiwam głową. Wierzę. Zeżarł michę pierogów i poprawił ryżem z sosem. Dziwię się, że jeszcze ma siłę się ruszać.
Po kwadransie natura upomniała się o swoje, wyszłam więc na chwilę z pokoju. Gdy wróciłam, nakryłam męża na otwieraniu czekolady.
Patrzę z potępieniem i zaczynam drwiąco powtarzać, jaki to on się już obżarł i w ogóle...
Nawet najbledszy rumieniec wstydu nie przemknął po twarzy ZB, gdy z pełną powagą wytłumaczył mi, że on zjadł tak dużo, że aż się boi, że się źle poczuje, a czekolada przecież usprawnia trawienie, prawda?
I weź tu, człowieku, pójdź na dietę...