Kwiaty taro z bakłażanem 芋頭花茄子

Kiedyś już o tym daniu wspominałam. Zawsze jednak wydawało mi się zbyt skomplikowane, żeby zawracać sobie głowę opisywaniem.

Dzisiaj pada i nigdzie się nie wybieram, a w dodatku kupiłam książkę o yunnańskich smakach - 雲之味 (już ląduje w zakładkach :) ) i tam, dokładnie na 6 stronie zaczyna się opis tego, jak Yunnańczycy przyrządzają kwiaty taro. W dodatku właśnie dziś pojawiły się na targu świeżutkie kwiaty taro, po 10 złotych za kilogram. Ten wpis był po prostu zapisany w gwiazdach, ot co!

Ale co to w ogóle są kwiaty taro? O ile na bulwy kolokazji jadalnej, bo o nią tu chodzi, można się bez większego problemu natknąć, jeśli nie na targu, to przynajmniej w literaturze, o tyle stosunkowo niewielu ludzi wie, że kwiaty i łodygi taro również można spożywać. Ba, w smaku biją bulwy na głowę! Skoro są takie pyszne, dlaczego nikt o nich nie wie?

Cóż. Dlatego, że są trujące.

Niezliczone atlasy chińskich ziółek opisują je jako powodujące drętwienie i trujące. Oczywiście, w małych dawkach mogą leczyć: choroby przewodu pokarmowego i macicy oraz hemoroidy, a także wymioty krwią. Oczywiście odmierzać je trzeba bardzo ostrożnie, bo trujące.

Cóż. Jak większość produktów spożywczych, odpowiednio przygotowane kwiaty taro nie trują. Fakt, trzeba się z nimi natrudzić, ale smak wynagradza niedogodności - zwłaszcza, że wykonaniem zajmuje się mój Pan i Władca.

Składniki:

• tyle samo bakłażana i kwiatów taro na długich łodygach.
• sos sojowy
• ewentualnie odrobina bulionu albo wegety.
• ewentualnie ostra papryka, najlepiej ta pomarszczona, ale inne też dadzą radę.
• ewentualnie czosnek

I tu ciekawostka: nawet mój oddychający papryką mąż uważa, że akurat w tej potrawie smak bakłażana i kwiatów taro nie powinien być przykryty papryką i najczęściej jej po prostu nie dodajemy.

Wykonanie:

1) Przynosimy z targu coś takiego:

Żeby przygotować kwiaty i łodygi taro do spożycia, trzeba je po pierwsze odseparować - sam kwiat, te takie małe żółtozielone kuleczki ułożone w stożek odcinamy, a łodygę obieramy ze skórki i dzielimy na kawałki długości palca. Na paski podobnej wielkości kroimy też umytego bakłażana.

2) Obsmażamy kwiaty i łodygi w woku, po czym dodajemy bakłażan. Smażymy na średnim ogniu, cały czas mieszając. Gdy zauważymy, że warzywa zaczęły puszczać sok, gasimy ogień i dodajemy sos sojowy plus ewentualnie sól, bulion/wegetę. Mieszamy.

3) Przekładamy całość do miseczki, jeśli chcemy dosmaczyć, dodajemy pokrojoną w paseczki paprykę i pokrojony w plasterki czosnek. Po co miseczka? Otóż po usmażeniu musimy jeszcze ugotować nasze warzywa na parze. Wystarczy zwykły garnek, dno przykryte wodą, ewentualnie podkładka pod miseczkę.

4) Gotujemy na parze tak długo, aż będzie pachnieć w całym domu. Albo do momentu w którym łodygi będą miękkie. Na pierwszy rzut oka nie powinno się dać odróżnić łodyg od bakłażana. Nie da się podać czasu - zależy od tego, jak twarde były łodygi, jak szczelny jest nasz garnek i jak duży ogień, a także od tego, jak mocno przysmażyliśmy warzywa na początku. U nas zajmuje to około pół godziny.

To zielone to papryka, to żółtawo-beżowe-kwiaty. Reszta to łodygi, bakłażan i sok, który puściły, wymieszany z odrobiną sosu sojowego. Jest to moim zdaniem jeden z najwspanialszych smakołyków na ziemi. Co ciekawe, nie przyrządza się go nigdzie poza Yunnanem. Bo przecież kwiaty są trujące i powodują drętwienie.

Naprawdę powodują. Podtrujecie się na sto procent i będzie niesmaczne, jeśli po obsmażeniu nie ugotujecie ich na parze do absolutnej miękkości. Najważniejsze są same kwiaty: to one są powodem nieprzyjemnego braku czucia w ustach. Dlatego najlepiej je podsmażyć wstępnie przed wrzuceniem do woka łodyg. Dlatego też podczas gotowania na parze nie należy się spieszyć: jeśli nawet konsystencja będzie półpłynna, nie martwcie się - można z tego zrobić doskonały dip czy pastę kanapkową. A jeśli będzie niedogotowane, lepiej nie jeść... Z tego właśnie względu większość Yunnańczyków uważa, że lepiej nie ryzykować i po prostu wyrzucają same kwiaty, pozostawiając tylko łodygi, które trujące nie są. No tak, ale... to właśnie kwiaty są najpyszniejsze...

My staramy się zawsze przyrządzić więcej, niż umiemy zjeść na jeden posiłek. Bo na drugi dzień, gdy konsystencja jest jeszcze bardziej kremowa, a smak jeszcze wyrazistszy, nieładnie wyglądająca papka po wymieszaniu z ryżem czy z dowolnym makaronem zmienia się w ambrozję.

Uwaga pierwsza: po knajpach nie znajdziecie kwiatów taro. Choć potrawa będzie się nazywała tak, jak w tytule, kwiaty zostaną usunięte, bo niewłaściwie przyrządzone są, a jakże, gorzkie i trujące. Jada się tylko łodygi.

Uwaga druga: można kwiaty oczywiście przyrządzić bez bakłażana. Ale ponieważ zgodnie z chińską medycyną kwiaty są gorące, a bakłażan zimny, jest to idealne połączenie.

Uwaga trzecia: znalazłam źródła, według których kwiaty taro należą do innego gatunku kolokazji, nie jadalnej, a kolokazji tonoimo. Ja się za mało znam, żeby zweryfikować.