węgiel jak plastry miodu 蜂窝煤

Możecie sobie wyobrazić moje zdumienie, gdy weszłam do ulubionej kantońskiej knajpy i w lodóweczce z pięknie wyeksponowanymi deserami ujrzałam... brykiet. W dodatku posypany wiórkami kokosowymi. Oczywiście zamówiłam.

Brykiety takie, nazywane tak jak w tytule, do dziś są sprzedawane w niemal całych Chinach. Dawniej służyły m.in. do ogrzewania mieszkania, dziś spotyka się je głównie jako paliwo pod prymitywne kuchenki. W Kunmingu są już rzadkością - chyba tylko obwoźni handlarze pieczonymi batatami i gotowaną kukurydzą jeszcze takich używają. Ale w mniejszych miasteczkach wiele garkuchni oferujących zupy i rozmaite gulasze w ten właśnie sposób utrzymuje pod garnkami odpowiednią temperaturę. Brykietów tych właściwie nie trzeba pilnować; spalają się równomiernie, więc wystarczy co godzinę czy dwie położyć nowy na tym już prawie wypalonym i "samo" utrzymuje temperaturę.

Co ciekawe, jest to jedna z nielicznych rzeczy, która przybyła do Chin z... Japonii. Rentan 練炭 został wynaleziony już w latach '70 XIX wieku. Gdy Japończycy podbili Mandżurię i stworzyli tam Mandżukuo, brykiety te trafiły do Chin. Gdy podbili Koreę, również Koreańczycy zaadaptowali rentan na swoje potrzeby. I choć Japonia już w latach '70 XX wieku zrezygnowała z tej opcji opałowej, w Chinach, Korei i Wietnamie brykiety o kształcie plastra miodu nadal są dość powszechne - bo tanie.

Wróćmy jednak do ciasta. Jak się okazało - jest pyszne. Ryżowe ciasto zabarwione oczywiście czarnym sezamem, a osłodzone miodem, lekkie jak puch i rozpływające się w ustach - ambrozja! Serdecznie polecam :)