związek

Pamiętacie jeszcze Ślicznotkę? Faktycznie, podjęli decyzję. I to mimo, że w międzyczasie facet został przeniesiony do oddziału w Wenshan, czyli na drugim końcu Yunnanu i widują się raz w miesiącu.

Zamieszkali razem. To znaczy - ona mieszka u niego, w Kunmingu, a on tu raz w miesiącu dojeżdża.

Pytam - a jak będzie wyglądać Wasze życie po ślubie?

Ona patrzy na mnie z niezrozumieniem - tak samo. Co ma się niby zmienić?

W sumie nie powinnam się dziwić. Dwa lata temu obserwowałam Lisę, która wyszła za mąż za Chińczyka z Chuxiongu. Trochę bliżej niż Wenshan, więc oni się widują raz na tydzień. W jej życiu też się po ślubie nic nie zmieniło.

W Chinach wiele jest kobiet, które uważają, że widywanie męża raz na miesiąc/raz na tydzień jest akurat. Tyle, że większość z nich wyszła za mąż nie z miłości, a z przekonania, że już czas. A Ślicznotka przecież podobno jest zakochana?...

Byłam już po ślubie. Teoretycznie - mniej zakochana, w praktyce - jestem zakochana coraz bardziej. Dostałam propozycję pracy - bardzo dobrą propozycję. Intratną, u ludzi, do których można mieć zaufanie itd. Jedyny szkopuł - życie w drodze. Ciągłe kursowanie między paroma wielkimi chińskimi miastami, komórka włączona 24 godziny na dobę.

Parę lat wcześniej rzuciłabym się na tę propozycję z pocałowaniem ręki. Teraz - ucieszyłam się, że dawni klienci o mnie nie zapomnieli, ale...

Usiadłam z ZB, pokazałam mu mejla, przetłumaczyłam, wyjaśniłam, o co chodzi. Powiedział, że jeśli ta praca miałaby mi sprawiać radość, on nie będzie stał mi na drodze, ale - mówiąc szczerze - wolałby mieć mnie przy sobie niż cały czas tylko na telefonie.

Wyobraziłam sobie te wszystkie samotne wieczory. Jego i moje. Ciągły ból uszu od samolotów. Jedzenie w knajpach, bo nigdy nie ma mnie w domu. Życie pod telefonem i na walizkach.

Już mniejsza o tę samotność i te kolacje. Ale - dla mnie to jak zniknięcie z czyjegoś życia. Nie będziemy się starzeć razem, tylko obok siebie, ale całkiem osobno. On nie będzie uczestniczyć w moim życiu, ja nie będę uczestniczyć w jego życiu. Nie będzie żadnych "czy pamiętasz?", bo jego nie było przy mnie ani mnie przy nim. Im mniej wspólnych wspomnień, tym bardziej nie ma do czego wracać.

To dlatego za psie pieniądze uczę angielskiego w beznadziejnej szkółce, wyciągającej obficie kasę z kieszeni dobrych rodziców, a nie wbijam się w garsonkę i latam z teczką po Chinach. "Robienie kariery" jest mi do życia mniej potrzebne niż obecność Najlepszego z Mężów. Żadne pieniądze nie mogłyby mi dać tego, co daje pocałunek na dobranoc.   

Nie wiem, na ile jest to różnica kulturowa, a na ile charakterologiczna. W Polsce też znam związki, które tak funkcjonują - cały czas osobno, spotykają się w przelocie. Kontrakty, studia podyplomowe, inne pasje - cała masa powodów, a efekt jeden - bycie niby razem, a jednak osobno.

Powiedziałam, że znam takie związki?

Ja ich nie postrzegam jak prawdziwe związki. Związek do dla mnie tu i teraz. Spojrzenie. Dotyk. Tak, tak - jest internet, wideorozmowy, czaty itd. Mnie by to nie wystarczyło. Znam jednak szczęśliwych ludzi, którym wystarcza to właśnie.

Dziwię się.

Chyba nie jestem w stanie nie oceniać.

Może oceniam przez pryzmat tego, jak wiele takich "związków" doszło do wniosku, że już nie są związane? Czasem stwierdzała tak tylko połowa tego związku, ale jednak.

Może oceniam dlatego, że wiem, jak to się skończyło dla ludzi, którzy parę lat przeżyli osobno i już nigdy się nie nauczyli być znowu razem? I tak trwają obok siebie, ale nie z sobą, nie potrafiąc rozmawiać ani się wspólnie cieszyć.

Nie powinnam oceniać. Ale bardzo, bardzo się cieszę, że ja tak nie muszę żyć. No i - oczywiście - cieszę się, że znalazłam kogoś, dla kogo codzienne bycie jest tak samo ważne jak dla mnie. Więc to chyba nie całkiem różnica kulturowa...