pałeczka 筷子

Nauczam angielskiego. Przysięgam, nie chciałam. Jakoś tak samo wychodzi. Ponieważ zdaję sobie sprawę z moich braków, staram się po prostu moich uczniów za bardzo nie skrzywdzić, jednocześnie oferując im możliwość poszerzenia słownictwa i przyzwyczajenia się do mówienia w języku obcym.
Ostatnio przy okazji prostej konstrukcji there is/there are umarłam ze śmiechu, pociągając za sobą uczniów. Uczennica rzekła bowiem "There is a chopstick in my kitchen", a ja w związku z ewidentną liczbą pojedynczą, wyobraziłam sobie kolację w ich domu: jedna pałeczka dla pięciorga, nabijamy jedzenie na pałeczkę, a po zjedzeniu kąska, podajemy pałeczkę dalej, zgodnie ze starszeństwem. Oczywiście podzieliłam się wizją z uczniami, w bardzo zresztą teatralny sposób, czym doprowadziłam ich do tarzania się po podłodze.
Tak to jest, jak się w głowie tłumaczy z chińskiego na angielski. W chińskim nie ma deklinacji, a liczbę mnogą najłatwiej wyrazić liczebnikiem. Na przykład człowiek to 人 i ludzie to też 人, a to czy jest to jedna osoba, czy wiele, uściśla się najczęściej po prostu podając ilość sztuk: 一个人 jedna sztuka człowieka albo 三个人 trzy sztuki człowieka. Nie inaczej jest z pałeczkami. Kuaizi 筷子 to określenie zbiorcze, ale tak rzadko występują pojedynczo, że jeśli prosi się kogoś o jedną pałeczkę, trzeba to wyraźnie zaznaczyć - 把一支筷子给我. Jeśli się po prostu powie 把筷子给我 (podaj mi kuaizi), w domyśle będzie chodzić o parę - oczywiście z gramatycznego punktu widzenia poprawniej by było powiedzieć ładnie "podaj mi parę pałeczek" 把一双筷子给我, ale mało kto sobie tym na co dzień głowę zawraca. Problem pojawia się, gdy trzeba nagle w języku obcym użyć liczby mnogiej: zmienić rzeczownik podstawowy dodając "s", zmienić formę czasownika.... Strasznie dużo z tym zachodu, prawda? A mimo to wszyscy uważają angielski za prosty, a chiński za trudny...