Smaczelina 山竺

Nagle znikły mi pryszcze, przestało mnie boleć gardło i już myślałam, że to jakiś cud, gdy zdałam sobie sprawę, że po prostu zaczął się sezon na smaczeliny. Na żółtople. Żółciecze. Garcynie. No, mangostany!!!

Mangostan to według mnie jeden z najsmaczniejszych owoców świata. Jaka szkoda, że, jako roślina tropikalna, nie występuje w Polsce... Mimo grubaśnej skóry,

która teoretycznie powinna ułatwiać transport i przechowywanie, po zerwaniu jest świeży i przyjemny w smaku zaledwie kilka dni. Jak bardzo przyjemny w smaku? Możecie sobie wyobrazić połączenie moreli, mandarynki, ananasa i limonki, delikatne jak rosa o poranku? No właśnie... Z racji tego bogatego i nienudnego smaku nazywany jest "cesarzową owoców tropikalnych" (cesarzem jest oczywiście durian).

I choć poważni lekarze zachodni twierdzą, że leczniczy wpływ mangostanu na organizm nie został potwierdzony, w tradycji chińskiej od dawna wiadomo, że ze względu na zawartość naturalnych fenoli ma on właściwości bakteriobójcze, antyzapalne, jest dobry na cerę (właśnie dlatego z tłuszczu wytłaczanego z nasion produkuje się mydło) i usprawnia działanie przewodu pokarmowego. Dodatkowo smak jest tak orzeźwiający, że mogłabym się nim zażerać bez przerwy. Fenol jest jednak powodem, dla którego nie powinno się przesadzać - ponoć tym, którzy przedobrzą z szamaniem smaczeliny grozi kwasica.

W moim regionie Chin nazywa się go Górskim Zhu 山竺 albo Górskim Bambusem 山竹, ale można go też znaleźć pod bardziej poetycką nazwą "owocu feniksa" 鳳果 i wieloma innymi.

Niestety, w sprzedaży rzadko można znaleźć liście mangostanu, z których zaparzyć można przepyszną herbatę. Pozostają więc owoce, które Zwykła Belka z poświęceniem godnym lepszej sprawy cierpliwie obiera ze skóry...

Po obraniu cząstki smaczeliny wyglądają jak obrany czosnek. Nie dajcie się zwieść!