ale się obżarłem!

Jak w każdą sobotę, robię kolację. Robię kolację tylko dwa razy w tygodniu, więc zawsze korzystam z okazji i idę na targ, podziwiam nowe owoce, nawiązuję znajomości, w końcu kupuję to wszystko, co zdołam udźwignąć, a co w mej głowie tworzy wielodaniowy posiłek.
Dziś była ryba. Ale że nie chciałam jakiegoś ościstego potwora, kupiłam jedno dzwonko jakiegoś potwora - z kilogram ważyło. Do tego cebulka, czosnek i sól - i już będzie pyszna pieczona ryba, stwierdziłam. I ziemniaki. Upiec ziemniaki! Skoro już mam piekarnik, to korzystajmy! W ziołach prowansalskich, lekko posolone, z odrobiną oliwy... Jestem burżujem. Nie dość, że pyry drogie, to jeszcze je obsypuję ziołami w cenie złota i oliwą w cenie platyny... No dobrze. To w ramach jarzyny kapuśniak z pekińskiej - najprostsze danie świata. I tanie. I chińska jajecznica na pomidorach, z sosem sojowym. Ryż. Korzeń gorczycy czarnej, przysmażony.
Dzwonek do drzwi. Stawiam kolejne dania na stole, ZB pokrzykuje w zachwyceniu, pałeczkujemy, aż nam się uszy trzęsą. W końcu mój Pan i Władca opada na fotel, popija upędzoną przez żonę naleweczką pomarańczową i mówi te słowa, co to w tytule.
Uśmiecham się diabolicznie, ale jego lekko przymrużone z przeżarcia oczy tego nie widzą. Zaczynam zadawać pytania.
Ja: czyli się najadłeś?
ZB: Okropnie.
Ja: czyli nie dojesz rybki, której połowa została?
ZB: Nie, będzie na jutro.
Ja: ani kartofelków?
ZB: nie no, są strasznie napychające.
Ja: a może dokładkę ryżu, zjadłeś tylko jedną miseczkę...
ZB: już mi się nie zmieści.
Ja: no dobrze, to może popijesz zupą?
ZB patrzy na swój wystający brzuch, na resztę zupy i na mnie i stwierdza: ok, dokończę.
Dokończył. Odstawił miskę i powiedział: gdybym jeszcze coś zjadł, wyszłoby mi uszami.
Odparłam, uśmiechając się słodko: czyli mogę schować sernik i ciasto bananowe na jutro, tak, kochanie?
Kurtyna.
PS. Nie wytrzymał. Zeżarł po kawałku "na spróbowanie". A potem ukradkiem okruszki, kiedy nie patrzyłam...