Budowę Świątyni Strażników Dharmy rozpoczęto w dziesiątym roku panowania cesarza Chongzhena z dynastii Ming czyli w 1537 roku. Od czasów dynastii Qing do upadku Republiki Chińskiej remontowano ją aż sześć razy! Do dziś przetrwały skrawki mingowskich płaskorzeźb. Łączna powierzchnia kompleksu świątynnego to ponad dwa tysiące metrów kwadratowych. Po dziś dzień zachowała się Świątynia Główna 大雄宝殿, Pawilon Nefrytowego Cesarza 玉皇阁, Świątynia Ksitigarbhy czyli Skarbiec Ziemi 地藏殿, Pawilon Avalokiteśwary 观音阁 i kilka pomniejszych budynków. Są ciekawie rozmieszczone - ze względu na rzeźbę terenu główne budynki świątynne nie są, jak tradycja nakazuje, położone w jednej linii, a w dwóch. Główna nazwa wzięła się oczywiście stąd, że jest schronieniem dwudziestu czterech bóstw: dewów, nagów, opiekunów dordże i innych, zapożyczonych zarówno z hinduizmu, jak i z taoizmu. Jeśli chcecie się o tych strażnikach dowiedzieć więcej, angielska Wiki jest dobrym punktem startowym.
Ciekawostką jest fakt, że dawnymi czasy świątynia była miejscem spotkań ekumenicznych: spotykali się tu buddyści, taoiści i konfucjaniści, by wspólnie błagać swe bóstwa o opiekę.
 |
| Pawilon Mądrości (po chińsku zwanej 般若 bōrě, z sanskrytu pradżnia) |
 |
| Wychodząc ze świątyni natknęliśmy się na węża. Niejadowity, ale i tak nam napędził strachu. |
Przyjemnie było siedzieć pod pięćsetletnim banyanem, szukać śladów mingowskiej świetności i cieszyć się niezwykłym spokojem tej świątyni...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Proszę, nie anonimowo!
Ze względu na zbyt dużą ilość trolli, musiałam włączyć moderowanie komentarzy. Ukażą się więc dopiero, gdy je zaakceptuję. Proszę o cierpliwość.