云岭回响 Echo z yunnańskich gór

Mieszkamy na niewielkim osiedlu przy Yunnańskim Teatrze Pieśni i Tańca. Świetna miejscówka, bo w samym centrum, choć samo osiedle starutkie i o standardzie adekwatnym do wieku osiedla. Czymś, co rekompensuje ewidentne braki jest jednak towarzystwo - mieszka tu dużo tancerzy i muzyków, teraźniejszych i emerytowanych. Jednym z nich jest pan Gong (龚启森), którego ZB zawsze z szacunkiem wita, a do którego Tajfuniątko mówi per "dziadku" - a on się nią oczywiście zachwyca. Pan Gong to chodząca legenda. Jest utytułowanym muzykiem wykonującym muzykę etniczną na wielu różnych instrumentach dętych (ponad dziesięciu - w tym na fletogruszce, fletach, okarynach). Ba, on nawet stworzył własny... hmmm... flet? Tak, chyba najbliżej mu do fletu. Jest nie tylko jeżdżącym w trasy koncertowe po całej Azji wykonawcą, ale też twórcą wielu utworów na rozmaite lokalne instrumenty, a także wykładowcą - specjalistą od muzycznego folkloru Yunnanu. Swoją pasję przekazał synowi, który obecnie również jest multiinstrumentalistą folkowym, świetnym zresztą, a teraz obaj znęcają się trzymają artystyczną pieczę i nad najmłodszą latoroślą rodu, dziewięcioletnią Duoduo. Która, tak się składa, jest obecnie najlepszą przyjaciółką Tajfuniątka. 

To właśnie dlatego, gdy w połowie października pan Gong obchodził 65-lecie pracy artystycznej, zostaliśmy całą rodziną zaproszeni na "koncert trzech pokoleń". Dziadek, ojciec i córka w towarzystwie kunmińskiej orkiestry symfonicznej wykonali gamę yunnańskich hitów, wspólnie i solo.

Kunmińska orkiestra nie zawiodła: grali tak samo źle, jak zazwyczaj, albo i gorzej. Gorzej m.in. dlatego, że zdecydowana większość utworów napisanych przez pana Gonga to same melodie na instrument solowy, które nigdy nie zostały zinstrumentowane ani nawet opatrzone najprostszym akompaniamentem. Jeszcze parę dni przed koncertem młody dyrygent skrobał w pośpiechu aranżacje. Muzycy nie mieli więc czasu na jakieś gruntowne przećwiczenie materiału... 

Nieważne. Ważniejsze już to, że 65 lat pracy artystycznej w przypadku dęciaków to naprawdę bardzo dużo. Smykałka nadal tam jest, jest ucho, jest wyczucie - ale nie ma już techniki a i oddech słaby. Moje muzykologiczne ucho cierpiałoby, gdyby nie prosty fakt, że to był dla mnie koncert absolutnych nowości. Większości kawałków nie słyszałam nigdy w życiu. Niektóre instrumenty były mi znane, ale część widziałam na oczy po raz pierwszy. Jestem trochę otrzaskana z muzyką chińską, ba, nawet z muzyką Yunnanu - ale to były rzeczy, o których nigdy nawet nie słyszałam! Przymknęłam więc ucho na niedoskonałości wykonania dziadka i wnuczki (akurat Gong junior spisał się wyśmienicie) i skupiłam się na przeżywaniu Yunnanu. Quasiptasie trele, intrygujące przedęcia, zaangażowane całe ciało. Wspaniałe! 

Muszę wyskrobać jeszcze trochę czasu. Żeby oprócz czasu na Tajfuniątko i ZB, czytanie, badmintona, kucharzenie, rowerowanie, czytanie, pisanie, odkrywanie coraz głębszych warstw Kunmingu, rodzinę i znajomych - żeby znalazł się jeszcze czas na zgłębianie tajników tutejszej muzyki... 

PS. W tej wyliczance znów zapomniałam o śnie i pracy. Ale tak na co dzień oczywiście o nich pamiętam. Zazwyczaj.