Tłumacza dola

Uwielbiam tłumaczyć. Odkąd tylko nauczyłam się chińskiego w wystarczającym stopniu, jest to moja ulubiona forma ćwiczenia mózgu. Bawi mnie znajdowanie właściwych słów dla oddania chińskiego sensu. W drugą stronę jest trudniej, ale mam do pomocy ZB, który po mnie poprawia - niewiele, bo niewiele, ale mu się zdarza. Od lat tłumaczę dla siebie, trochę krócej dla bloga, dla przyjaciół. W pewnym momencie nabrałam wystarczająco dużo pewności siebie, żeby tłumaczyć również dla obcych. Było to już wiele lat temu, a po pierwszych pieniądzach, które w ten sposób zarobiłam, zostało tylko wspomnienie. Ustaliłam stawkę, przyjmuję rozmaite zlecenia, bardziej i mniej treściwe, z bardzo szerokim przekrojem słownictwa - od wyciskanych na zimno soków i ciężkiego sprzętu aż po treści humanistyczne. Poważni klienci - czyli ludzie, którzy na przykład prowadzą biznes z Chinami, bardzo sobie moje usługi cenią. Pewnie dlatego, że trafili już wcześniej na parę bubli. Od czasu do czasu z moich usług korzystają również przyjaciele. Nigdy nie wymagałam od nich zapłaty. Co ciekawe, często sami stwierdzają, że jednak chcą mi zapłacić. Cóż, nie będę jakoś bardzo protestować, jak ktoś się upiera, żeby poprawić mi byt materialny. Nigdy nie zapomnę niespodziewanego przelewu, bukietu kwiatów, a także bombonierki przesłanej pocztą.
Jest i trzecia kategoria, tzw. fejsbukowa. Ludzi, którzy mnie znają, czasem nawet od lat, ale nasze kontakty nie wykraczają poza życzenia urodzinowe, o których wiemy z fejsbuka, a czasem jakiś lajk itd. Jeśli się odzywają i nie są to życzenia, to jest to prośba o pomoc, tzn. tłumaczenie. Czasem jest to kilka słów czy jakiś zwrot - dla mnie to nie problem, chętnie pomogę. Przy czym muszę zauważyć, że choć jestem wyjątkowo wyrozumiała, są osoby, które nadużywają znajomości i odzywają się do mnie wyłącznie w celach językowych, nie poprzedzając pytania nawet grzecznościowym "co u Ciebie?" - i takie osoby stopniowo przestaję lubić.
Są też koledzy z podstawówki, którzy już pozapominali, jakimi paskudnymi przezwiskami mnie obdarzali przez całą podstawówkę i liceum, a którzy potrafią się odezwać po to, żeby zapytać (nie poprosić!), czy bym dla nich czegoś nie znalazła w chińskim necie. I jeszcze tacy, których w sumie lubiłam, ale kontakt nam się urwał z dziesięć lat temu, a teraz potrafią się odezwać i przyjąć za pewnik, że będę coś dla nich tłumaczyć za darmo. Jak podaję stawkę, potrafią się na mnie obrazić. Albo wyśmiać, że moja stawka taka wysoka, a oni wyszukali w necie kogoś trzy razy tańszego. Cóż, wprawdzie nie polecam tłumaczeń wykonywanych przez studentów drugiego roku sinologii - a to zazwyczaj oni się mało cenią i tłumaczą za grosze - ale... Ich sprawa. Dla niektórych relacja jakość-cena jest oczywista, dla niektórych nie.
Dawniej często mimo wszystko tłumaczyłam coś dla kogoś za darmo.
Teraz już nie.
To nie jest moje hobby. To jest moja praca. Tak, bardzo to lubię, ale - to nadal jest moja praca. Jesz na śniadanie chleb? Wyobraź sobie, że ja też. Tak samo muszę go kupić. "Ale co to dla Ciebie, 15 minut roboty!" - powiedz to hydraulikowi, który naprawi Ci zlew, albo kucharzowi w restauracji. "Ale masz wysokie stawki!" - tak, bo mam wieloletnią praktykę, a także pomoc native'a, która jest rękojmią poprawności tekstu. Poza tym operuję językiem, który póki co jest w Polsce mniej znany niż angielski czy niemiecki. "A czy po starej znajomości nie mogłabyś dać mi zniżki?"...
Niedawno przyjaciółka, jedna z tych, która zawsze rwie się do płacenia, bo dla niej kwestią honoru jest zapłata za pracę drugiego człowieka (ona sama zazwyczaj nie raczy pamiętać, że pomaga mi z angielskim i komputerami, całkiem za darmo ;)) powiedziała, jak powinnam reagować na taki tekst: "A czy po starej znajomości nie mógłbyś mi zapłacić podwójnej stawki?".
Nie, nie mówię tak przyjaciołom, rodzinie, bliskim mi ludziom. Ale tym znajomym-nieznajomym, którzy znają mnie tylko wtedy, gdy czegoś potrzebują, chętnie bym tak mówiła. Zwłaszcza, że z doświadczenia wiem, że ta znajomość jest zazwyczaj jednostronna - tzn. nie uważają oni, że powinni się w jakikolwiek sposób zrewanżować.
A Wy? Jakie macie doświadczenia z robieniem czegoś "po znajomości"?