polski obiad

Od czasu do czasu dopada mnie przemożna tęsknota za polskimi smakami. Piekę wtedy chleb pszenno-żytni (w necie mogę kupić ruską żytnią mąkę!), robię awanturkę z sardynek z białym serem albo parówki z czosnkiem. Ostatnio mnie wzięło do tego stopnia, że kupiłam, przez internet oczywiście, trzy kilo buraków. Tak, tak, drodzy państwo, w Kunmingu buraków nie ma, więc je za bajońskie sumy sprowadziłam z okolic Szanghaju. Wiadomo - na Wigilię barszcz być musi. Nie samym barszczem jednak człowiek żyje, więc zakasałam rękawy i urządziłam prawie całkiem tradycyjną polską kolację:

Kotlety mielone, buraczki na gęsto, a do tego ugotowane na parze ziemniaki i cukinia. Podane na zwykłych talerzach, a nie w miseczkach, ze zwykłymi sztućcami, a nie z pałeczkami. Jak szaleć to szaleć. ZB się w międzyczasie nauczył bardzo ładnie posługiwać sztućcami, widok płaskiego talerza go nie przeraża, a wręcz kusi. Polskie smaki... Cóż, zaczęło się od chęci podlizania się żonie, by po etapach okazywania jawnego zaskoczenia i czasem nutki niepewności dojść do momentu, w którym polskie potrawy (wybrane, ale jednak!) bardzo mu smakują. Buraczki wprost uwielbia, a już najbardziej na drugi dzień - miesza je wtedy z ryżem i się napawa kolorem.

Jemy więc polski posiłek, a ZB jakoś w połowie popuścił pasa i rzekł:

Wiesz, to ma sens, te Wasze sztućce. Te same potrawy podane z pałeczkami byłyby niesmaczne. Kotlet jest w sumie dobry, ale jak na Chiny - za mało doprawiony. O ziemniakach to już w ogóle nie wspominam. A konsystencja buraczków sprawia, że pałeczkami się ciężko nabiera. Jedzenie takich potraw pałeczkami byłoby udręką, w dodatku niesmaczną, bo jakieś to wszystko niewyważone. Ale kiedy jem widelcem i nożem, w każdym kęsie mieszczą się i słodko-kwaśne buraczki, i delikatne ziemniaki, i pieprzno-słone kotlety. I każdy kęs jest pyszny!...

Od razu Wam mówię, że moim zdaniem to działa w obie strony. Jedzenie sushi czy kaczki po pekińsku naszymi sztućcami jest po prostu bez sensu...