Miłość made in China

Uff, wreszcie dobrnęłam do końca. 

Ze wstępu: 

"Bez żadnych uprzedzeń, bez sądów wartościujących, [...] wysłuchałem dziesiątek wzruszająych świadectw, w większości kobiet". 

"[...] musiałem spisać zebrane wyznania i podzielić się nimi, wykazując się przy tym jednocześnie siłą i delikatnością. Bez arogancji i cynizmu. Bez oceny i pogardy." 

Powiem może tak: gdyby autorowi faktycznie udało się podzielić tymi subiektywnymi opisami chińskiej rzeczywistości z siłą i delikatnością, bez arogancji, cynizmu, oceny i pogardy, to mogłaby być bardzo dobra książka. 

Trafiłam na krótką recenzję tej książki, która doskonale oddaje moje uczucia. Karina napisała na goodreads: "Ta książka to doskonały przykład tego, jak nie należy podchodzić do opisywania kultury, która nie jest naszą bazową. Te wszechobecne oceny, wyolbrzymienia i bijące z wielu rozdziałów poczucie zachodniej wyższości mówi więcej o autorze niż mieszkankach Chin.".

Podtytuł książki "Jak kochają Chińczycy?" jest bez sensu z dwóch powodów: po pierwsze autor w zasadzie nie rozmawiał z mężczyznami, więc może raczej tylko powiedzieć jak kochają Chinki. A po drugie teza została udowodniona: we wstępie autor twierdzi, że miłość do pieniędzy zniszczyła serca Chińczyków i po ponad trzystu stronach mamy wrażenie, że faktycznie, jeśli jakiś Chińczyk potrafi kochać, to znaczy, że jest mutantem. Ergo: Chińczycy nie kochają. Nie potrafią i już. Grrr.

Bawiło mnie też to, jak mocno było uwypuklone w rozmowach z "wyzwolonymi" Chinkami (znaczy takimi, które zaliczyły jakiegoś obcokrajowca), że "Chińczycy nie znają się na seksie". Hmmm, hmmm... Ja tam jestem zadowolona :P

Wątpliwą przyjemność czytania tego "znakomitego reportażu" dodatkowo zakłócało fatalne tłumaczenie (albo fatalny tekst bazowy, nie wnikam), a także fatalna korekta i redakcja. Kiedy przeczytałam, że korektę wykonywały aż trzy osoby, oczy przetarłam ze zdumienia. Błędy, zarówno drobne, jak i rażące, napadały na mnie tak często, że czasem musiałam kilka razy przeczytać jedno zdanie, żeby zrozumieć, o co w ogóle autorowi chodziło. Wydawnictwo Znak powinno się wstydzić!

Jedno policzę tej książce na plus: chętnie wsadziłabym ją w ręce wszystkich białych mężczyzn, którzy zapadli na "żółtą gorączkę" i marzą o jakiejś Azjatce. Ten reportaż może ostudziłby nieco ich zapędy i pokazał, co może się kryć za uwodzicielskimi uśmiechami.

Wszystko wszędzie naraz

Michelle Yeoh dostała Oscara! A w dodatku film, w którym grała pierwszoplanową rolę dostał kilka statuetek. Stwierdziłam, że muszę obejrzeć. 

Kurczę, jak bardzo żałuję, że musiałam oglądać ten film na raty!... No i - że musiałam oglądać go sama. Nie znam tutaj nikogo, kogo ten film mógłby bawić tak, jak mnie. 

Hmmm... W Polsce też nie wiem, czy bym kogoś znalazła. Niby mam kilku znajomych fanów Monty Pythona; niby mam też kilku znajomych fanów kina azjatyckiego klasy Ś, mam też kilku znajomych lubujących się w filmach o superbohaterach. Ale te grupy nie przenikają się wzajemnie, więc pewnie skończyłoby się tak, że część byłaby zdegustowana, część znudzona, a część oszołomiona, ale bez zachwytu. Ja nie jestem zachwycona, ale świetnie się bawiłam. I płakałam też. Szkoda, że musiałam oglądać ten film na ekranie komputera, a nie w kinie. Tam pewnie byłoby jeszcze fajniej... 

Tutaj i tutaj dwie recenzje, z którymi się zgadzam najbardziej. 

PS. Jedyną odpowiedzią jest miłość. Zawsze. 

PS.2. Dla mnie to nie jest komedia, kopanka ani nawet sci-fi. Dla mnie to film o relacji matki z córką przede wszystkim, a po drugie - dający coś w rodzaju katharsis. Ja pewnie też nie jestem najlepszą wersją siebie. Miliony moich wyborów stworzyły miliony wersji mnie w milionie światów. Ale JA jestem tutaj - i to jest ważne. I to jest piękne. I to jest CUDOWNE.

Ogród Botaniczny w Kunmingu 昆明植物园

Założony został w 1938 roku, początkowo wyłącznie jako teren badań nad lokalną florą. Z czasem jednak rozrósł się do 44 hektarów i rozbudował o liczne "ogrody", z czasem udostępnione zwiedzającym. W zależności od pory roku, rozmaite z nich cieszą się największą popularnością - zimą Ogród Magnolii, wczesną wiosną Ogród Kamelii oraz Ogród Azalii, jesienią - Aleja Klonów i Aleja Miłorzębów. Jednak dla nas największą gratką okazał się Ogród Peonii oraz Ogród Ziół, w którym nie tylko pokazano, jak uprawione są najważniejsze yunnańskie zioła (znalazłam wśród nich nawet krzew herbaciany!), ale również postawiono wiele tablic informacyjnych, z których możemy się czegoś dowiedzieć o ich właściwościach. 

Niestety, nie wiedzieliśmy, że aby odwiedzić przepyszne szklarnie, trzeba wcześniej zarezerwować termin, dlatego nie udało nam się obejrzeć ani egzotycznych piękności, ani nawet lokalnych roślin mięsożernych i innych tego typu cudów. Nic to, następnym razem to nadrobimy. Tym razem po prostu nacieszyliśmy się łażeniem po lesie i po trawie, zamiast po asfalcie, jak to zwykle bywa w kunmińskich parkach. Zrobiliśmy sobie fantastyczny piknik; pogoda była najlepsza z możliwych czyli słońce, które czasem kryło się za chmurami. Tajfuniątko szalało z radości, ale największa niespodzianka czekała na nią na samym koniuszku parku: labirynt z krzewów, akurat tak wysoki, żeby jej głowa nie wystawała! O ile wszystkie inne ogrody przeszliśmy w miarę sprawnie, o tyle przy labiryncie musielśmy się zatrzymać na dobre półtorej godziny. Świetnie się zresztą złożyło, bo wreszcie mogłam doczytać książkę...

Kilka przydatnych informacji: ogród otwarty jest w godzinach 9-17, bilety kosztują 10 yuanów (osoby dorosłe i dzieci powyżej 120 cm wzrostu). Jeśli bilety kosztują 5 yuanów, to znaczy, że trafiliście do maleńkiej, wschodniej części ogrodu z osobnym wejściem, o której już kiedyś opowiadałam. 

Można tutaj dojechać bezpośrednio kilkoma autobusami z centrum Kunmingu (9, 79, 128, 159, 249) - bardzo polecam tę formę transportu, bo droga zazwyczaj nie jest zakorkowana i autobusem mona się tu dostać naprawdę szybko i bez problemów.

Po zmierzchu

No i chyba mam wreszcie swoją ulubioną książkę Murakamiego! Po zmierzchu pokazuje kilka osób, które w dziwaczny sposób są z sobą związane; pokazuje też świetnie, jak obcy ludzie mogą nas poznać ze strony, z której tak zwani bliscy nas wcale nie znają. Pokazuje demony, pokazuje dobro i przypadki, a także wartość okazania bliskości i uczucia. Taki cienkusz, tło to zaledwie jedna noc, a tak wiele punktów, nad którymi można się zastanowić z kieliszkiem wina w ręku!

szukając wiosny

Jak co roku wybraliśmy się do Magnoliowej Świątyni na obchody Święta Peonii. Tym razem nic z tego nie wyszło, ale o tym później. Tym niemniej sama wycieczka była bardzo przyjemna, ponieważ było akurat piękne słonko, a wiosna już u nas w pełni:

Jak widać na ostatnim zdjęciu, jak byk stoi, że wystawa peonii w Roku Królika i w ogóle, a jednak po peoniach ani widu, ani słychu. Podchodzę do strażnika i pytam, gdzie ta wystawa-widmo. A on wyjaśnia: w tym roku nie będzie wystawy peonii doniczkowych, a zasadzonych na klombach, dlatego wszystko będzie nieco później niż do tej pory. Cóż, jest pretekst, żeby za jakieś dwa tygodnie czy miesiąc wybrać się znów!

narcyz wielokwiatowy chiński 水仙花

Dzisiejszy post powstał we współpracy z japonia-info.pl czyli pod egidą Unii Azjatyckiej. 

Z okazji Dnia Kobiet mam dla Was kwiaty - konkretnie narcyzy.

Pachną porywająco. Podobno zawierają jakiś składnik zapachowy, zarezerwowany tylko dla kilku roślin na całym świecie - w tym dla róż. Ja bym chyba zwariowała, gdybym musiała przebywać w jednym miejscu z narcyzami dłużej niż kilka chwil. Jednak bardzo lubię na nie patrzyć i cieszę się, że wiosną w Kunmingu jest ich aż tyle. 

Ciekawie się narcyz nazywa po chińsku: kwiat Wodnych Nieśmiertelnych. Kim jednak są ci nieśmiertelni?
水仙 lub 水仙尊王 to pięć bóstw czczonych jako bóstwa wody/morza. Na języki europejskie tłumaczy się ich różnie: Czcigodni Wodni Nieśmiertelni Królowie, Panowie Wody, Pięciu Bogów Wody i tak dalej. Wszyscy, zanim zostali ubóstwieni, byli wcześniej słynnymi bohaterami związanymi z wodą w ten czy inny sposób. Obecnie jako Wodni Nieśmiertelni zajmują się opieką nad statkami i łodziami. 

Najważniejszym z nich jest oczywiście Wielki Yu, którego znamy dobrze ze współpracy ze smokiem - bogiem deszczu. Miał być on pierwszym, legendarnym cesarzem dynastii Xia, znanej tylko z legend. Został bóstwem wody oczywiście dlatego, że udało mu się opanować potop. 

Drugim bóstwem został Wu Zixu, który pomścił ojca i brata, a w końcu został zmuszony do popełnienia samobójstwa - jeśli można nazwać samobójstwem wejście do skórzanego worka, który został następnie wrzucony do wody. Po śmierci Wu zaczął być czczony jako Bóg Fal, zwłaszcza w okolicach dzisiejszego Hangzhou. 

Podobna była ścieżka kariery Xiang Yu, który ponoć też znalazł śmierć w odmętach, ale woda nie chciała go pochłonąć. 

Kolejnego Wodnego Nieśmiertelnego już znacie - to Qu Yuan, na cześć którego obchodzimy Święto Smoczych Łodzi. 

Co do piątego bóstwa - niektórzy czczą Króla Ao, siłacza, który ponoć wymyślił statki, a raczej amfibie, które mogły przemierzać zarówno lądy, jak i morza. Niektórzy jednak sądzą, że znany Wam już bohater stolarzy Lu Ban jest bardziej godzien piedestału. 

Choć kult naszych pięciu wodnych bóstw wywodzi się z Xiamenu i okolic, dziś najżywszy jest na Tajwanie, gdzie w większości portów istnieją świątynie poświęcone naszym wodnym nieśmiertelnym, a także ołtarzyki dla nich w innych świątyniach. 

 

Mamy więc naszych "wodnych nieśmiertelnych" i narcyz, który jest ich kwiatem. Jednak "wodny nieśmiertelny" to nie tylko nazwa grupy bóstw oraz rodziny kwiatów. Dawniej nazywano tak również osoby, które zostały pochowane w morzu, a także włóczykijów, którzy wybrali się za morza, by już nigdy nie wrócić do ojczystej ziemi. Emigrantów znaczy. 

Na sam koniec jeszcze dwie ciekawostki. Botaniczna: zimowit jesienny zowie się po chińsku "jesiennym narcyzem" 秋水仙 qiūshuǐxiān, a w związku z tym kolchicyna, którą zawiera, nazywa się "elementem jesiennego narcyza" 秋水仙素 qiūshuǐxiānsù. 

I herbaciana: istnieje tzw. "narcyzowa" herbata 水仙茶. Oczywiście nie jest to herbata z narcyzów, a po prostu jeden z najmocniej utlenionych gatunków herbaty czarnosmoczej z Gór Wuyi w prowincji Fujian. Po zaparzeniu cieszy oko przepięknym bursztynowym naparem.

 

Tutaj możecie się dowiedzieć co nieco o ideale japońskiej kobiety.