Dzien dobry, pani Tajfun! 白小颱, 您好!
No dobrze, moze pani zrobic zdjecie, ale tylko jedno! 好了, 可以拍一張照片.
To do widzenia! 那麼, 再見!
zwlaszcza te dolne, garbate i zezowate, okropnie mi sie podobaja :) 
Dostalam kwiaty. Nie, nie od mojego randkowicza. Od Mojego Prywatnego Tajwanczyka.
Zmyslne bestie, potrafia chwytac bulke w locie - i to mimo ze wcale nie jset smaczna :P 
鷗鳥很聰明, 飛著吃 :)
Pu-er to nie tylko smak. To również sposób przyjęcia gości. Nie ma zbędnych gestów. Każdy szczegół jest ważny. Można okazać lekceważenie/szacunek przez ustawienie dzióbka czajnika, kolejność nalewania, sposób zalewania liści, podawanie czarek... Reguły są w sumie dość łatwe - za to bez odpowiedniego treningu niemożliwym jest wykonanie wszystkiego z gracją. Widzicie ułożenie ręki tej dziewczyny? To jest jedyny właściwy sposób przelania herbaty z czajniczka do wspólnej czary, z której następnie rozlewa się herbatę do poszczególnych czarek. Wydaje się nienaturalny - a jednak to jedyny sposób, żeby nie gubiąc pokrywki i nie rozlewając naparu przelać bardzo gorącą herbatę do ostatniej kropelki, nie parząc jednocześnie dłoni. Próbowałam znaleźć inną metodę - ale tych paręset lat kultury herbacianej jednak nauczyło Chińczyków najlepszych metod...
Nie odmówiłam sobie próby sprostania wyzwaniu. Dzięki pianistycznej przeszłości mam dłonie wystarczająco giętkie i pewne, by próbować trzymać gaiwan tak jak trzeba - towarzyszące mi Chinki jednogłośnie stwierdziły, że trzeba mnie tylko ubrać w 旗袍 (qipao, tradycyjną chińską kieckę) i mogę śmiało konkurować z chińskimi herbaciarkami. 
Dobry pu-er można parzyć nawet kilkadziesiąt razy. Smak coraz delikatniejszy, ale według mnie również coraz słodszy. Mnie osobiście najbardziej pasowały parzenia od siódmego do dziesiątego - już nie gorzkawe, jeszcze nie słabe. 
Jestem szczęśliwa. Nie dlatego, że nauczyłam się parzyć herbatę - jeszcze dużo wody w Jangcy upłynie zanim będę mogła tak o sobie powiedzieć. Ale - wydaje mi się, że parzona w ten sposób herbata stanie się moją dobrą przyjaciółką. :)
Zajęta jestem ostatnio. Nie nauką, bynajmniej. Kto by się tam uczył, skoro zdaje egzaminy na piątki? :D A tak serio - zaczynam się rozkręcać. Wiem, gdzie co kupić, wiem, dokąd pójść, lubię to miasto coraz bardziej. 
Teraz też jadam owocki. Trzy banany za 30 groszy, arbuzy - też w jakiejś śmiesznej cenie, a w dodatku już się zaczęły truskawki :) Żyć nie umierać!
Ma więcej niż trzy włosy na brodzie i nie nosi ciemnych okularów w różowych oprawkach, i w ogóle jest męski...Enjoy!
