dobre chińskie dzieci 中国好孩子

Dzisiejszy wpis powstał w ramach współpracy z japonia-info.pl, czyli pod egidą Unii Azjatyckiej. 

W ramach projektu Chiński Sen (poczytacie o nim więcej tutaj), na ulicach pojawiają się setki rozmaitych plakatów propagandowych, które pokazują, jak powinno wyglądać idealne chińskie społeczeństwo. Nie wchodzę zazwyczaj w tę propagandę, bo mi szkoda czasu i nie mam do niej serca. Jednak jeden z plakatów szczególnie przykuł mój wzrok: ten utrzymany w estetyce chińskich wycinanek, który pokazuje "dobre chińskie dzieci".

Jakie musi być i jak się musi zachowywać chińskie dziecko, żeby zostało uznane za dobre?

• Musi sadzić drzewa 植树. Czyli dbać o środowisko.
• Musi się uczyć (w domyśle: dobrze) 读书. Czasownik oznacza również po prostu "czytać książki", ale my już dobrze wiemy, że dobre dziecko czyta tylko te książki, dzięki którym lepiej zdaje egzaminy.
• Musi ćwiczyć 锻炼. Dbać nie tylko o umysł, ale i ciało. Na obrazku jedno dziecko skacze na skakance, a drugie gra w zośkę.
• Musi pracować 劳动. Akurat te dwa znaki są odpowiedzialne przede wszystkim za pracę fizyczną. Całe szczęście obrazek pokazuje nie dziecko w kopalni czy na traktorze, a trzymające szufelkę, podczas gdy tata zamiata.
• Musi być przyjazne 友爱 - po bratersku/siostrzanemu odnosić się do innych dzieci.
• Musi szanować starszych 孝老. Na obrazku - dziecko myjące babci nogi.

Cały problem z tą propagandą polega na tym, że naprawdę trudno się nie zgodzić: faktycznie, właśnie takie dzieci uznajemy za "dobre" względnie "grzeczne". Pewnie, że uczę Tajfuniątko miłości do przyrody, przyjaznych zachowań, szacunku do starszych (choć nie bezwarunkowego!), pomagania w domu, uwielbienia dla książek i jednocześnie pasji sportowych. Wszystko się zgadza. A jednak plakat wywołuje we mnie wewnętrzny bunt - gdy nań patrzę, mam ochotę zrobić wszystko na opak. Czy to moja wrodzona przekora, czy tylko iście polska niechęć do tego, co narzuca partia?

Jeśli chcecie poczytać o japońskim święcie dzieci, zajrzyjcie tutaj.