Straż! Straż!

Bardzo rzadko chodzę w weekendy nad Szmaragdowozielone Jezioro. Kocham to miejsce, ale nie znoszę być potrącana, zaczepiana, nie cierpię, gdy mi się hałasuje nad uchem. Czyli weekend, gdy bodaj wszyscy kunmińczycy wylegają z domów, jest najgorszym czasem na spacerowanie po parkach.

Czasem jednak pogoda jest zachęcająca, ja muszę od czegoś odpocząć, a może doskwiera mi trochę samotność - i wybieram się w najgwarniejszy kawałek Kunmingu. Zawsze od nowa urzeka mnie wtedy jego piękno, a także niesamowita pomysłowość i pracowitość Chińczyków. Co parę metrów, albo i bliżej, stoją bądź siedzą na składanych krzesełkach staruszkowie płci obojga. Przed nimi - cuda na kiju! Tandetne zabawki obok cudeniek wyszywanych czy też szydełkowanych przez seniorki rozmaitych mniejszości etnicznych. Proste gry: jak trafisz piłką w stos puszek i zrzucisz konkretną ilość tych puszek, możesz wygrać nagrodę. Jest oczywiście strzelnica z balonikami, są przekąski, napoje, przybory wędkarskie, lampki nocne na baterie, tranzystorki, cud, miód i malina! Siedzą też panie od pedicure'u, panowie masażyści, panie swatki... Jest też mój ulubiony artysta: pan robiący artystyczne cukierki. Na papierze do pieczenia przy pomocy paru narzędzi kładzie płynny karmel, tworząc smoki, feniksy czy inne myszy; karmel za chwilę zastygnie, ale zanim to się stanie, pan wetknie w "obraz" patyk - i tak powstają najpiękniejsze lizaki świata.

Ale cóż to, pan nagle wstaje, wyłącza maszynkę podgrzewającą karmel, chowa przyrządy i odchodzi. Widząc to, zbierają się też staruszkowie z naprzeciwka: a więc koc, na którym były rozłożone towary, da się jednym ruchem zmienić w wór, który tak wygodnie zarzucić na plecy!

Już po chwili na całej alejce nie ma ani jednego sprzedawcy, za to jest bez liku zażywających popołudniowego słońca staruszków, obładowanych wielkimi tobołami.

Nadchodzi straż miejska; uważnie się rozglądają. Doskonale wiedzą, że "winowajcy" cały czas tu są, że w każdym z tych wielkich tobołów jest mnóstwo rozmaitych towarów na sprzedaż. Ale nie złapali nikogo na gorącym uczynku, gdy pieniądze przechodziły z ręki do ręki, więc mają związane ręce. Nie zaaresztują przecież emeryta tylko dlatego, że niesie wór wyładowany lampkami. Może ma dużą rodzinę? Może transportuje z jednego sklepu do drugiego?

Straż powoli odchodzi. Nie mija pięć minut, a rozlegają się szepty, że już bezpiecznie. Staruszkowie rozkładają koce, staruszki obok dziergają maleńkie niemowlęce buciki. Życie wraca na utarte tory. A straż? Dziś już patrolowali, więc pewnie przyjdą dopiero jutro...