kolory

Komentując wpis o włóczce wplatanej we włosy, Pasożyt Internetowy napisał:

Skąd u Azjatów taka potrzeba aby wszystko było kolorowe?Co oni kiedyś kolorów nie widzieli. Czy to Japonia,Korea,Chiny,Wietnam wszystkie te ich budynki,sklepy,świątynie są pomalowane w jaskrawe kolory.Dobrze że jeszcze okrętów wojennych nie malują w kolorach tęczy.Oni są jacyś dziecinni.Chyba za mało chrześcijaństwa i komuny u nich było ;D. Załamania człowiek dostaje jak widzi dorosłych Japończyków czy Koreańczyków ubranych jak Homoniewiadomo.Co pokolenie to przypomina coraz bardziej zmanipulowane przez media masę ludzi-egoistów która jedynie co robi to haruje,kupuje,żre i spółkuje.Taka ma być przyszłość Cywilizacji Wysokorozwiniętej?

Chyba już długo w Azji mieszkam, bo przywykłam.
Nie, to nie to.
Całe liceum ubierałam się w czarne dżinsy i powyciągane czarne swetry. Zniknięcie w tłumie to była jedyna ochrona przed nieprzychylnym wzrokiem, którym się traktuje odmieńców. Ja i tak byłam na cenzurowanym, więc po co zaogniać sytuację rzucającym się w oczy ubiorem?
Na studiach było trochę inaczej, bo nabrałam trochę pewności siebie. Może dzięki temu, że przestano się wyśmiewać z tego, że siedzę z nosem w książkach i przestano mi te książki kraść. Ale ubierałam się zawsze na szaro-buro i bardzo poważnie. Przecież byłam DOROSŁA, nie mogłam się ubierać jak pięciolatka.
A potem pojechałam na Tajwan. To było jak buddyjskie oświecenie: kolory istnieją nie tylko dla malarzy, można się w nie również ubierać! To na Tajwanie odkryłam, że pani z doktoratem może się z upodobaniem ubierać w białe kozaczki - szpileczki i do tego zielonkawy dresik - strój nie ma nic do możliwości intelektualnych, a gust może się różnić i mój wcale nie jest lepszy - jest tylko inny. Ludzie lubiący jaskrawe kolory nie są z założenia dziecinni czy prymitywni.
Odkryłam również, że upodobanie do kolorów nie zależy od płci. To był bodaj największy szok: zobaczyłam wysokiego, przystojnego Tajwańczyka, zbudowanego jak młody bóg, ubranego w różową koszulę. RÓŻOWĄ. Pierwsze, co pomyślałam - szkoda, że gej. Chwilę później zobaczyłam, że wita się z nim... dziewczyna? żona? Jeśli gej, to bardzo dobrze to ukrywał. Później widok mężczyzn w rozmaitych kolorach przestał mnie zaskakiwać - i mój mózg przestał stereotypizować mężczyzn lubiących kolory jako gejów. Co, geje i kobiety mają monopol na kolory? Dlaczego? Mężczyźni też mają oczy. Choć podobno widzą tylko 16 kolorów, a łososiowa to może być kanapka, nie spódnica. Zaczęło mi się bardzo podobać to, że nikt się na nikogo nie gapi z powodu różnych kolorów; nikomu nie wpadłoby do głowy naśmiewać się z mężczyzny, że jak lubi żywe kolory, to jest gejem. Ot, różnica kulturowa - znów zdecydowanie na korzyść Azji.
A później wróciłam do Polski. Nie tylko wydała mi się szara i smutna, ale w dodatku okropnie nieżyczliwa. Specjalnie na zimę kupiłam sobie różowe nauszniki, różowy szaliczek i różowe spodnie. Przyciągałam spojrzenia wszystkich. Młodzież się ze mnie śmiała, starsze panie zerkały złowrogo na moją radość wyrażoną strojem. Najpiękniejszy moment przeżyłam, gdy na przystanku autobusowym podszedł do mnie starszy pan i powiedział, że dziękuje za to, że wywołałam uśmiech na jego twarzy w ten szary, smutny dzień - i żebym się częściej tak ubierała, bo szarość zabija.
Odtąd w szmateksach polowałam na żywe kolory. Ludzie się na mnie gapili - Polacy nie są do kolorów przyzwyczajeni. Mama kazała mi przebierać te "oczojebne" spodnie (różowo-żółto-beżowe!), bo nie może na nie patrzyć. A ja... ja tęskniłam za wesołą, różnobarwną Azją. Upodobanie do kolorów to dla mnie wyraz radości, akceptacji siebie i innych, przestawienie w mózgu klapki, która odpowiada za narzucanie innym własnego gustu. Dlaczego ktoś, kto jest cały ubrany na szaro miałby mieć gust lepszy od osoby, która jest cała ubrana na, bo ja wiem, fioletowo? Nie podoba Ci się? To się ubierz inaczej, ale nie oceniaj możliwości intelektualnych, gustu i preferencji seksualnych na podstawie kolorów! Gdyby Bogu najmilsza była szaroburość, toby nie stworzył kwiatów.
Dyskusję na temat różnicy w postrzeganiu kolorów w Polsce i w Azji/ na świecie uważam za otwartą.