smażona lebioda 素炒灰条菜

Zgodnie z Wikipedią, lebioda jest "częstym chwastem w uprawach rolniczych; w burakach, kukurydzy, ziemniakach, roślinach strączkowych, rzepaku jarym, zbożach jarych". Ma właściwości toksyczne: "roślina trująca: pędy nadziemne i nasiona zawierają saponiny, kwas szczawiowy, alkaloidy (betacyna, betaksantyna) i kwas oleanolowy. Roślina rosnąca na przeazotowanych glebach łatwo kumuluje azotany. U ludzi, którzy spożyli komosę i przebywali na słońcu pojawiało się uczulenie słoneczne, objawiające się obrzękiem skóry i zmianą jej barwy, biegunką i silnym podnieceniem". Dawniej była uprawiana w Europie, obecnie uprawia się ją w niektórych państwach azjatyckich. W Europie nie jest obecnie używana w ziołolecznictwie. W Chinach, owszem, jest. Jest też wspaniałym warzywem. Właśnie te młode pędy nadziemne, które są trujące. Nie spotkałam się z uprawianiem jej tutaj dla jadalnych nasion; uwielbia się ją właśnie za pyszne liście. Co roku między kwietniem a czerwcem zbiera się młode pędy i liście. By pozbyć się toksyn, trzeba je przed spożyciem zblanszować i wypłukać zimną wodą, co nie tylko roślinę unieszkodliwia, ale również pozbawia ją nieprzyjemnej goryczki. Tak wstępnie spreparowana może być podstawą sałatki: wystarczy dodać trochę sosu sojowego, soli, ciemnego octu ryżowego i kapkę oleju sezamowego, by stworzyć pyszną potrawę. Ja jednak, trochę wystraszona toksynami, wolę ją usmażyć.

Składniki:

• pęk młodych pędów lebiody
• sporo czosnku, niedbale posiekanego
• ze dwa suszone chilli
• sól

Wykonanie:

1. Lebiodę oczyścić i zblanszować, a następnie od razu przepłukać zimną wodą. Odłożyć na sito, by obciekła.
2. W woku rozgrzać olej; obsmażyć krótko chilli i czosnek.
3. Dorzucić lebiodę. Smażyć w ruchu na dużym ogniu. Pod koniec smażenia dodać odrobinę soli.

Słówko na dziś to blanszować - 焯 chāo.