tajtaje

Półtora roku temu koleżanka z badmintona zapytała, czy nie zechciałabym dawać jej lekcji angielskiego. Poziom zupełnie absolutnie podstawowy, angielski konwersacyjny, wystarczający do tego, żeby zrozumieć obsługę lotniska albo sprzedawcę w sklepie. Zgodziłam się. Zapytała o stawkę. Podałam dwa razy niższą niż zazwyczaj - w końcu koleżanka z badmintona - a ona się ucieszyła, że tak tanio.

Po trzech lekcjach okazało się, że jej koleżanka chciałaby do nas dołączyć. Dołączyła; nawet nie zapytały, czy przypadkiem stawka nie powinna wzrosnąć. Przyjęłam tę obcą, stwierdziłam, że parę yuanów w tę czy wewtę nie zrobi mi dużej różnicy, a zajęcia konwersacyjne będą przyjemniejsze we trójkę. Uczyłam więc już nie za połowę kwoty, a za jedną czwartą - bo po prostu podzieliły się tą moją niewygórowaną stawką. 

Niedawno okazało się, że kolejne dwie koleżanki tej pierwszej chciałyby się uczyć. O stawkę nie pytały, po prostu na pierwsze zajęcia przyniosły kwotę równą tej mojej pierwszej obniżonej po znajomości stawce. Czyli teraz za jedną czwartą ceny mam uczyć nie tylko znajomych, ale również zupełnie obcych ludzi?... 

OK, machnęłam ręką. Nie zależy mi aż tak; trochę mi tylko niekomfortowo, że nikt mnie nawet nie zapyta, jaka jest moja pierwotna stawka. 

Podczas ostatnich zajęć tej nowej dwójki weszła do sali nieznana mi kobieta. Usiadła, wyjęła podręcznik. Jedna z nowych uczennic zapytała, czy koleżanka mogłaby posłuchać. No pewnie, posłuchać może. Chyba jej się spodobało, bo po zajęciach spytały, czy mogłaby dołączyć do grupy. No pewnie, że by mogła, dla mnie to niewielka różnica czy dwie studentki, czy trzy. Powiedziałam, że z zapłatą się nie spieszy. Odpowiedzią były zszokowane oczęta: przyjęły za pewnik, że cena za godzinę zostanie ta sama, czyli że teraz będą płacić nie jedną czwartą mojej stawki od osoby, a jedną szóstą  - ta kwota nie starczyłaby nawet na porządną kawę z ciastkiem, a co dopiero na lekcję angielskiego.

Wiecie, co mnie drażni najbardziej? Nie to, że przyjmują, że nie muszę zarabiać, bo znajoma znajomej. Nie to, że nawet nie zapytają. Nie to, że je szokuje, jak się dopomnę o chociaż ułamek swojego. Najbardziej mnie wpiernicza, jak przyjeżdżają do mnie na lekcje ze swych luksusowych apartamentów/domków na przedmieściu wypaśnymi SUVami, w kieckach, które kosztują dwa razy więcej niż mój miesięczny zarobek, zaś po lekcji idą do knajpy, w której jednoosobowy posiłek kosztuje dwa razy więcej niż godzinna lekcja ze mną a uważają za naturalne, że ja je będę uczyć prawie za darmo.
Uff. Ponarzekałam sobie. Czasami muszę. Ale za chwilę o tym zapomnę i będę się cieszyć tym, że po półtora roku nauki doskonale rozumieją różnicę między "how are you?" a "how have you been?" i że lekcje mijają nam w miłej, bezstresowej, przyjaznej atmosferze. To też jest coś warte. Dlatego mimo wszystko nie tupię nóżką i nie żądam normalnej stawki.

PS. Ta ostatnia zdecydowała, że w takim razie ona jednak nie będzie przychodzić...