apokalipsa

Wracam z targu, obładowana siatami. Półtorakilowe dzwonko nieznanej mi bliżej ryby, ziemniaki, naany, czosnek jednoząbkowy, imbir, cała masa różnych różności. Pani od mleka, ujrzawszy mnie, zapytała, czy aby na pewno chcę sobie jeszcze do siat władować mleko - ale cóż, weekend, pieczenie ciasta, bez mleka nie da rady. Pani się przygląda i pyta z dużym niedowierzaniem, czy umiem gotować. Głupia małpa, to, że ZB gotuje we wszystkie robocze dni tygodnia nie wynika z moich dwóch lewych rąk ani z lenistwa, tylko z tego, że on w tygodniu nie pracuje, grrr...
Biorę mleko i idę, ucieszona bliską perspektywą spoczęcia na kanapie w salonie. Okazało się, że jeszcze sporo mnie czeka.
Babcia Guo z parteru przechwyciła mnie tuż za mleczarzem.
B: a bo Ty mieszkasz w naszym bloku!
Ja: (cóż, nie dało się zaprzeczyć ani uciec, więc potwierdzam)
B: co, gotować będziesz?
Ja (przez chwilę miałam wrażenie, że te baby się naprawdę na mnie uwzięły; ja NAPRAWDĘ potrafię gotować, co one się tak dziwią?!): tak, jak zwykle w weekendy.
B: Aha. A jesteś chrześcijanką?
Ja (mimo wszystko zaskoczona, że towarzyska konwersacja o kolacji nagle zmieniła kierunek na teologiczny, zgodnie z prawem, że za każdym razem mówię na ten temat co innego, tym razem odpowiedziałam): nie.
B: Niemożliwe!
Po kilku sekundach milczenia, kiedy się zorientowałam, że babcia czeka na reakcję, potwierdziłam, że jednak możliwe.
B: Ale przecież wy, biali, wszyscy jesteście wierzący!
Ja: niby dlaczego?
B: bo to od was przyszło chrześcijaństwo!
Ja: no niby tak, ale w młodszych pokoleniach to już różnie bywa.
B: A to źle, moje dziecko, bardzo źle.
Ja: Dlaczego?
B: Bo przecież niedługo będzie koniec świata, apokalipsa i wtedy ci, którzy nie wierzą, pójdą do piekła!
Ja: Naprawdę?
B: Tak, moje dziecko! Uwierz, póki czas, trzeba wierzyć, koniec świata blisko, trzeba wierzyć!
Ja: Ale to nie jest takie łatwe tak nagle sobie w coś uwierzyć.
B: Dasz radę, widzę to w Tobie, widzę, że uwierzysz.
Ja: Jak to? To widać?
B: No przecież jesteś biała!