chińczyk

Wczoraj wieczorem przyjmowałyśmy w willi salwatorskiej koleżankę, która właśnie wróciła z Nepalu. Przywiozła n giga zdjęć, więc wici zostały rozesłane i wieczorem zebrało się tu całkiem spore stadko. Zupełnym przypadkiem zadzwoniła K. Mówi, że chciała wpaść, ale jest wypruta, więc idzie spać. Smoczyca kusi: będą zdjęcia z Nepalu.

K. - fajnie, ale ja naprawdę padam na ryjek
S. - i pizza też będzie :)
K. - rewelacja, ale ja nie jestem aż tak głodna (zawsze jest głodna)
S. - no ale przyszłabyś....
K. (po chwili zastanowienia) - a będziemy grać w chińczyka?

Tak. Odkąd wróciłam z Chin, odwiedzający są nie tylko karmieni, ale też zmuszani zachęcani do rozgrywek w nieśmiertelną grę mojego dzieciństwa. Co gorsza, większość tych osób tę grę uwielbia! Oczywiście, pechowcy nienawidzą (kumpel sprawdzał, czy na kostkach aby na pewno są szóstki... ) i ci, którzy są zbyt dorośli. Ale my - dzieci z ulicy K. - gramy przy obiedzie, podczas robienia kolacji i zawsze, kiedy szukamy wymówki, żeby razem posiedzieć i się pośmiać.
Oczywiście, gra trafiła do nas, gdy już chorowałam na chińską grypę - jakieś półtora roku temu. Kiedy ją przywiozłam, Arcyprzebrzydłe Współlokatorki patrzyły na mnie podejrzliwie i z politowaniem. Ja im jednak wytłumaczyłam, że to jest metoda małych kroczków - jak już polubią chińczyka, to może dojrzeją do tego, żeby polubić Chińczyków?
Chińczyk jest stary, spracowany, ale wiernie nam służy. I właściwie jedyny problem, jaki się w związku z nim pojawił to - jak na chińczyka mówią Chińczycy?
Jak wiemy (a jak nie wiemy, to od czego mamy wikipedię?), nazwa "chińczyk" występuje tylko w Polsce, a i to tylko w niektórych rejonach/grupach wiekowych. Reszta nazywa tę grę "Człowieku nie irytuj się", co jest w zasadzie dokładnym tłumaczeniem nazwy niemieckiej. W wersji znanej obecnie gra faktycznie pochodzi z Niemiec, acz wywodzi się z czasów niemalże baśniowych, a i z bajkowego kraju - Indii. Znana i lubiana przede wszystkim w Europie i Stanach Zjednoczonych (grać w nią chciał nawet osioł ze Shreka), czy więc Chińczycy w ogóle coś o niej wiedzą?
Tak!
Gra ta po chińsku nazywa się 飛行棋, czyli latające pionki. Jest to związane z nieco odmiennym wyglądem planszy - ma ona kształt lotniska, a pionki niby mają udawać samoloty. W pierwowzorze nie używało się kostek do gry tylko "koła fortuny" z sześcioma cyferkami - co się wykręciło, to się szło. Reszta zasad pozostaje ta sama.
Tak, tak... dzieckiem w kolebce kto grywał w chińczyka ten młody pojedzie na Tajwan...
你們知不知道在波蘭文當中“飛行棋”叫做"中國人“？ ^.^