siedzenia specjalne

Zarówno w metrze, jak i w kunmińskich autobusach, znajdują się siedzenia dla "uprzywilejowanych" - starych, słabych, niepełnosprawnych, ciężarnych oraz osób z małymi dziećmi. W autobusach są zielone, a w metrze po prostu nad nimi wiszą rysunki osób, którym należy ustąpić miejsca. Oczywiście - sagę by można napisać na temat tego, jak staruszki kolanami i łokciami pracują, by się wepchnąć na miejsce przed koleżanką czy kolegą, albo jak ustępujesz miejsca staruszce, a ona na nim sadza czternastoletniego wnusia... Gdy byłam w ciąży, różnie mnie traktowano w środkach transportu publicznego, ale zazwyczaj było ok. Tak samo po pojawieniu się Tajfuniątka - nawet staruszki zazwyczaj chętnie ustępują nam miejsca, bo wiedzą, że roczne, dwuletnie a nawet pięcioletnie dziecko nie jest jeszcze w stanie samo stać w autobusie, zwłaszcza agresywnie prowadzonym. No a dziecko na rękach u rodzica, który siłą rzeczy trzyma dziecko, zamiast uchwyty, to już w ogóle dramat.

Przyzwyczaiłam się do tego, że ludzie z uśmiechem nam ustępują. Pewnie dlatego tak mnie zdziwiła i zniesmaczyła ostatnia podróż metrem.

Weszliśmy do niezbyt zapchanego wagonu, poza godzinami szczytu, żeby się nie narażać na tłok. Owszem, ludzi było niewiele, ale - wszystkie miejsca siedzące zajęte. No nic, stawiam dziecię przy drążku, asekuruję ją z drugiej strony i próbuję zająć na tyle, żeby nie chciała pójść na wycieczkę. Tymczasem ZB przyjrzał się siedzeniom specjalnym. Na większości siedzieli staruszkowie, więc oczywiście do głowy by nam nie wpadło, by się tam pchać. Ale tuż obok nas siedział dwudziestoletni gówniarz, który zignorował moje znaczące spojrzenie i pogrążył się w fascynującym zapewne serialu. ZB podszedł do niego i grzecznie zapytał, czy mógłby wstać. "Nie". Wobec tego ZB powiedział, że siedzi na miejscu specjalnym - czy jest może niepełnosprawny? "Nie". W takim razie ustąp, proszę, miejsca, zgodnie z przepisami i zasadami dobrego wychowania. "Nie". Mamy dziecko, które nie jest w stanie ustać w metrze dłużej niż parę minut... "Nie, odwal się".

W końcu ustąpił nam młodzieniec z miejsca "normalnego". Nie dlatego, że uznał, że faktycznie dziecko nie bardzo się nadaje do stania. Wstając mówił coś do kolegi o pieniaczach, przez których podróż metrem jest nieprzyjemna. Tak, to o nas było. O ludziach, którzy nie podnosili głosu, tylko prosili o ustąpienie miejsca im należnego. Którym chamski dupek idiota nie raczył ustąpić.

Nie to mnie jednak najbardziej wkurzyło, a fakt, że NIKT w całym wagonie nie zareagował w żaden sposób na ewidentne chamstwo i łamanie przepisów przez chłopaka. Nie podniosły się szepty, że "dzisiejsza młodzież", nikt nie spojrzał krzywo. Wszyscy tępymi spojrzeniami zaszczycali swoje telefony.

Kocham Yunnan, kocham Kunming, kocham wiele aspektów Chin. Ale prędzej czy później wyprowadzę się stąd, bo nie chcę żyć w takim społeczeństwie.