sylwestrowo

Jako podsumowanie roku postanowiłam z każdego miesiąca wybrać jedno zdjęcie, które pokazuje coś ważnego. Nie o wszystkim pisałam na blogu, ale jeśli się pokrywa, to wrzucam również linki. 

Styczeń:

W styczniu zaczął się Rok Królika

Luty:

Cosezonowa wyprawa do Magnoliowej Świątyni 

Marzec:

Nasza pierwsza wspólna wizyta w głównej części Ogrodu Botanicznego

Kwiecień:

maraton w Shiping

Maj:

wspólny spacer pod dżakarandami

Czerwiec:

kolejny wspólny bieg, tym razem w Kunmingu

Lipiec:

Weekend na yunnańskiej wsi zabitej dechami

Sierpień:

Wycieczka do Tonghai (na zdjęciu wejście do parku Eleganckich Gór)

Wrzesień:

Wspólne świętowanie urodzin ZB

Październik:

Wycieczka na pola herbaciane w Pu'er i stworzenie naszej pierwszej herbaty

Listopad:

Tort, którego nie musiałam sama sobie upiec

Grudzień:

Wycieczka do darmowego obecnie parku Expo

Każdy wybór jest bardzo ale to bardzo stronniczy. Tak pokazane życie jest instagramowe i wręcz obrzydliwie spokojne! Gdzież tu problem z covidem, na którego zapadliśmy po kolei i było tak ciężko, że aż strach? Gdzie fakt, że po covidzie miałam przez pół roku zadyszkę nawet po wejściu na pierwsze piętro? Gdzie kłótnie (tak tak, nawet nam się zdarza...) i ciche dni? Gdzie te miesiące, podczas których ani raz nie udało mi się pójść na kawę z którąś lubianą przeze mnie osobą? Gdzie nieprzespane noce? Gdzie miotanie się przed podjęciem decyzji, że jednak nie podpiszę następnego kontraktu z dotychczasowym miejscem pracy? Gdzie decyzja o rozpoczęciu terapii, gdy okazało się, że już nie daję rady? Gdzie potrącenie przez skuter i kolejna tu-popatrz-blizna do końca życia? Gdzie uszkodzenie mięśnia pośladka i płacz przy każdym korzystaniu ze schodów (a windy nie mamy)? Gdzie złe słowa od osób, które uważałam za bliskie? Gdzie niespełna dwutygodniowy wypad do Polski, który był najtrudniejszą wyprawą w moim życiu?... 

Świadomie wybieram ciepłe, rodzinne zdjęcia. Chcę zapamiętać dobre chwile, a jestem już wystarczająco dojrzała, by wiedzieć, że o wszystkim kiedyś zapomnę, jeśli nie będę chciała o tym pamiętać i trochę nad tym popracuję. Wolę zachowywać w pamięci obrazy nas razem, nas szczęśliwych, nas rozumiejących muzykę duszy, nas nierozłącznych.

Przetrwaliśmy. Nadal się kochamy, nadal się do siebie uśmiechamy, nadal mamy tyyyyle wspólnego, nadal lubimy razem spędzać czas. To się pewnie jeszcze zmieni (już się boję momentu, gdy Tajfuniątko będzie nastolatką) - ale cieszmy się tą chwilą. Szczęśliwego Nowego Roku!