placki ziemniaczane po yunnańsku 干焙洋芋丝

Yunnańczycy kochają ziemniaki. Nazywają je tutaj "zagranicznymi batatami" 洋芋, a nie ziemnymi fasolkami 土豆 jak cała reszta Chin, ani bulwami jak koński dzwonek 馬鈴薯, jak zowią je, z niewiadomych przyczyn, Tajwańczycy. Nasze yunnańskie kartofle są ponoć znakomitym środkiem upiększającym. Znane powiedzonko głosi: 吃洋芋长子弟 - jedz ziemniaki, będziesz śliczny. Tak, 子弟 znaczy przystojny, a nie dziecko - oczywiście w kunmińskim dialekcie. Dialekt ten i powiedzonko wykorzystała pewna kunmińska firma produkująca czipsy. Świetne zagranie marketingowe :)

Wracając do ziemniaków: ponieważ Yunnańczycy je kochają, stworzyli setki potraw z wykorzystaniem pyr. O kartoflach babci już kiedyś wspominałam, dziś przyszedł czas na kunmińską wersję placków ziemniaczanych, dostępnych w każdej porządnej kunmińskiej knajpie. Nie jako podstawa wyżywienia, a jako jedno z warzyw. Sałatka taka, znaczy. Przed przepisem - anegdotka.

Poszliśmy całą rodziną do jakiejś wypaśnej knajpy. Zamówiliśmy masę żarcia, ale jakoś w połowie kolacji szwagierka zaczęła się oglądać za kelnerami i mówi: patrzcie, prawie wszystkie stoły zamówiły placki ziemniaczane! Może my też weźmiemy? Wybiliśmy jej pomysł z głowy - żarcia było i tak za dużo, byśmy dali mu radę. Ale ona się tak zafiksowała, że jeszcze ze dwa razy próbowała nas namówić.

Pytam ją: kochanie, ile kosztuje porcja? Ona odpowiada, że 15 yuanów. A ja na to: dobrze. Daj mi 15 yuanów, a przy Twojej następnej wizycie za całą tę kwotę zrobię dla Ciebie placki ziemniaczane. I nie pozwolę Ci wstać od stołu, dopóki ich nie zjesz!

Wszyscy ryknęli śmiechem. Za 15 yuanów można kupić około 5 kilo ziemniaków...

Faktycznie, jest to jedno z najmniej opłacalnych dań możliwych do zamówienia w knajpie - knajpa ma przecież na tym nieprawdopodobną przebitkę. Dlaczego więc WSZYSCY to danie zamawiają? Odpowiedź jest bardziej prozaiczna niż myślicie: w mało którym yunnańskim domu można znaleźć płaską patelnię. Chińczycy wszystko - od mięs i warzyw po zupy - robią w woku. Płaska patelnia jest nieprzydatna przy tworzeniu zdecydowanej większości chińskich potraw. Dlatego placek, który z założenia musi być płaski, jest dla nich dobrem luksusowym. Ja oczywiście nabyłam dwie płaskie patelnie, właśnie dla placków, naleśników i innych takich, bez których moje życie byłoby zdecydowanie uboższe i mniej polskie.

No dobrze. Wróćmy do naszych placków ziemniaczanych po kunmińsku. Czym one się różnią od polskich? Otóż tym, że składają się właściwie wyłącznie z ziemniaków.

Składniki:

• ziemniaki, posiekane w paseczki tasakiem (tak robią Chińczycy) albo starte na tarce o grubych oczkach (tak robię ja)
• dodatki: sól, pieprz, płatki chilli

Wykonanie:

1. przysposobić ziemniaki. Pod żadnym pozorem nie przepłukiwać! Krochmal będzie nam potrzebny, bo nie dodajemy ani mąki, ani jajka. Jeśli ziemniaki będą wilgotne, trzeba je odcisnąć.
2. Rozgrzewamy na patelni dwie łyżki oleju.
3. Kiedy tłuszcz będzie bardzo gorący, wrzucamy ziemniaczane wiórki i rozparcelowujemy je równomiernie bardzo cienką warstwą. Z dużego ziemniaka można zrobić nawet trzy cieniutkie placuszki.
4. Smażymy na małym ogniu, aż się zarumieni i przewracamy na drugą stronę. Jeśli trzeba, dodajemy oleju, ale zazwyczaj nie trzeba. Gdy i z drugiej strony będą rumiane, można podawać, doprawione solą, pieprzem i chilli w proszku lub w płatkach. W wersji stricte kunmińskiej są zazwyczaj czerwone od chilli, ale u mnie w domu chilli jest podawane na osobnej miseczce, żeby ZB sam sobie parzył dziób, jak tak lubi...