Elephantus Trąbalicus

Od kiedy Mama nauczyła się posługiwać internetem, często zaczyna dzień od kawy i nowego wpisu na moim blogu. Dzięki temu wie, co u mnie słychać, co dobrego upichciłam, gdzie byłam, co robiłam... Kolejne blogonotki rzadko piszę na kolanie; kiedy mam czas, piszę ich parę dziennie, a potem przez tydzień czy dwa nie zaglądam w ogóle do szkiców. Całe szczęście w bloggerze jest możliwość ustawienia czasu publikacji, inaczej całe to "regularne blogowanie" by diabli wzięli.
Ostatnio Mamę cieszą specjalnie wpisy z wycieczki, którą odbyłyśmy wspólnie. Czyta, ogląda zdjęcia; niektóre miejsca pamięta, niektóre wyleciały Jej z głowy, a dzięki blogowi sobie o nich przypomina. Czyta, czyta, czyta... i pewnego dnia, po jakimś wyjątkowo bogatym w informacje wpisie pyta: "skąd Ty to wszystko wiesz?!".

Nie wiem.

Właśnie dlatego, że nie wiem, piszę blog. Tak, tak, część wpisów to po prostu pojedyncze zdjęcia - ułamki życia, które mnie zauroczyły czy zadziwiły, część jest o d... Maryni, część to wirtualne łasuchowanie po mojej kuchni czy szafce z herbatami. Ale są też tłumaczenia, zdjęcia z wycieczek z opisem, ciekawostki kulturowe i inne takie. Tłumaczę przede wszystkim dla siebie - skoro już i tak muszę szukać synonimów i dziwnych słówek w internetowych słownikach, to równie dobrze mogę cały tekst umieścić na blogu, prawda? Tym bardziej, że, ku mojemu wielkiemu ubolewaniu, żadne wydawnictwo nie chce mnie zatrudnić jako tłumacza chińskiej literatury. Ciekawostki kulturowe to czasem moje przygody, czasem opowieści znajomych Chińczyków, czasem kuriozalne dialogi z moim najukochańszym mężem, ale w dużej części - jest to efekt moich długotrwałych poszukiwań. Czasem ktoś zada mi jakieś pytanie, a ja szukam odpowiedzi w książkach i w necie. Często, za często trafiam na rzeczy nowe i tajemnicze, które muszę następnie "zbadać". Szukam literatury, chińskich blogów czy artykułów, czepiam się każdego strzępka informacji. Niektóre wpisy rodzą się w bólach - czasem oddzielam ziarno od plew ładnych parę dni (tygodni, miesięcy...). Kiedy już wpis zostanie ukończony, chętnie się dzielę moją świeżo nabytą wiedzą. Z Wami i... z samą sobą. Nauczona doświadczeniem zdaję sobie sprawę, że zapomnę. Cierpię na nieuleczalną odmianę Słonia Trąbalskiego. Zapominam szybko - po tygodniu, miesiącu, roku - zależy od tego, jak głęboko dany temat wszedł mi w serce albo zalazł za skórę. Zapominam przeczytane książki, zapominam gigabajty danych, zapominam o wszystkich swoich "zawsze" i "nigdy", nie pamiętam, gdzie szukać informacji. Dziwię się, że w ogóle przeszłam przez liceum i studia; żałuję, że prawie nic z nich nie pamiętam. O ile jednak wiedzę licealną uzupełni wikipedia, a tę zdobytą na studiach stosunkowo łatwo odświeżyć sobie przy pomocy odpowiedniej lektury, o tyle te moje rozmaite chińszczyzny są trudne do odtworzenia. No chyba, że je zapiszę.
I potem zdarza się tak, że ktoś coś mówi, ja wiem, że obiło mi się o uszy, ale kompletnie nie pamiętam, o co chodziło, wrzucam hasło w wyszukiwarkę i... wyskakuje mój własny, osobisty blog. Czyli już o tym słyszałam, już o tym WIEDZIAŁAM, ale - zapomniałam. Nie pamiętam dat, nie pamiętam miejsc, nie pamiętam znaków szczególnych - ale jeśli coś napiszę i umieszczę w sieci, to nie zginie. Kiedy powstała świątynia Yuantong? Pojęcia bladego nie mam. Byłam tam ze dwadzieścia razy, potrafię przywołać obraz, ale nie wiem o niej nic. Dobrze, że mój blog jest mądrzejszy. Z czyjej inicjatywy powstała Yunnańska Akademia Wojskowa? Cholera wie. Cholera - i mój blog...
Blog nie powstaje dlatego, że wiem, a dlatego, że nie wiem - a kiedy już się dowiem, nie chcę tego głupio stracić. Zamiast potężnego segregatora z alfabetycznie uporządkowanymi hasłami i setkami odnośników, mam blog. A to, że jest publiczny, a nie prywatny - to z dobrego serca. A nuż się komuś te informacje przydadzą?