zongzi 粽子

Właściwie skoro i o pochodzeniu samego Święta Smoczych Łodzi, i o kunmińskich tradycjach z tym dniem związanych już pisałam, mogłabym w tym roku wpis smoczołodziowy sobie po prostu odpuścić.
W tym roku jednak pierwszy raz Święto będę obchodzić jako prawowita małżonka Chińczyka, a to wszystko zmienia.
Świekra mnie uwielbia. Przestała dzwonić do syna, woli do mnie. Wpada na kawę, bo moja kawa jest najlepsza na świecie. Jest przemiła. Mam z nią tylko jeden problem: brakuje nam wspólnych tematów. Długo szukałam jakiegoś, który by się sprawdzał za każdym razem, bo ileż można mówić, jak bardzo uwielbiam jej syna czy jak wspaniała jest pogoda w Kunmingu?
Znalazłam. Świekra jest urodzoną kucharką - a ja chętnie się od niej uczę. Wiele przepisów blogowych to właśnie przepisy świekry, dające najlepszy obraz tradycyjnej kuchni kunmińskiej.
Tym razem zapytałam o dzongdze (nazwę zongzi wymawia się właśnie dzongdzy, a ja oczywiście je po polsku odmieniam, a co!). Opowiadała z gestykulacją i tak plastycznie, że aż się zapaliłam do pomysłu własnoręcznego ich wyrobu. Wprawdzie wraz ze zbliżającym się Świętem na targowiskach i przy knajpach roi się od stanowisk dzongdzowych,
do wyboru, do koloru, do smaku, ale przecież to zupełnie coś innego niż te domowe...

Składniki:
*naręcze liści bambusowych
Tu dygresja: w Kunmingu można dostać dwa typy liści - cienkie i długie oraz szerokie i krótkie. Oba się nadają, choć na te cienkie trzeba uważać, bo są łamliwe; najlepiej robiąc dzongdze z tych długich, zawijać ryż w dwa liście naraz - nawet jeśli jeden pęknie, to drugi nie pozwoli ryżowi wypaść
*ryż kleisty
*nadzienie według uznania: pasta fasolkowa, konfitura z róży, wieprzowina, wołowina, co kto lubi

Wykonanie:
1) Namaczamy ryż - po wypłukaniu pakujemy go do miski z wodą, żeby go zmiękczyć.
2) Gdy ryż się moczy, myjmy dokładnie bambusowe liście.
3) Odkrawamy końcówki liści u nasady (tam, gdzie jest ogonek) na ukos.
W szerokich, miękkich liściach robić tego nie trzeba, bo nawet ogonki są giętkie. Długie, sztywne liście trzeba w ten sposób przygotować, żeby się lepiej zwijało ryż.
4) Przygotowujemy warsztat pracy: liście, ryż, nadzienie, sznurek do obwiązania dzongdzów.
5) Zwijamy liść w rożek tak, by w szpicu nie było dziurki - jeśli jest dziurka, ryż będzie wypadał.
6) Wkładamy tyle ryżu, by sięgał do połowy stożka.
7) Ubijamy ryż pałeczką do ryżu, żeby dokładnie wypełnił stożek i żeby wyciekła woda.
8) Wkładamy nadzienie.
9) Przykrywamy nadzienie następną warstwą ryżu.
10) Zawijamy kolejno trzy boki liścia, by uzyskać trójkąt 3D.
11) Ściskając mocno liść, by się nie porozwijał, obwiązujemy dzongdza ciasno sznurkiem i wiążemy supeł. Jako, że jedną ręką trudno, ja sobie pomagałam zębami, na wzór ludzi robiących dzongdze na targu.
12) Tak przygotowane dzongdze trzeba gotować na wolnym ogniu kilka godzin - dokładny czas trwania zależy od wielkości dzongdzów i ich stopnia napakowania ryżem. Nasze dzongdze spędziły w garnku do gotowania ryżu całą noc - ryż pachnie bambusem i smakuje nadzieniem, są pyszne!
Siedziałam więc i zawijałam, zawijałam, zawijałam... Na początku szło mi niesporo, tu się coś wysypało, tam rozwinęło, jeszcze gdzie indziej zamiast trójkąta wyszło... coś. Zawstydzona patrzę na świekrę, żeby obczaić technikę.
A ona, jeszcze bardziej zawstydzona pokazuje jakiegoś nieszczelnego dziwoląga i z krwistym rumieńcem zaczyna się tłumaczyć: bo widzisz, za dwadzieścia lat ich nie robiłam... myślałam, że pamiętam, ale nie umiem sobie przypomnieć, co trzeba było zrobić, żeby uzyskać trójkąt... Wiem, że to było szalenie proste, ale nie umiem sobie przypomnieć... A Tobie to tak ładnie wychodzi... To ja pójdę odpocząć, a Ty sobie poradzisz, prawda?
Tak to uczyłam Chińczyków ich własnej tradycji :)
Udanego Święta Smoczych Łodzi!