jaszczurki

Uwielbiam łazić po torach kolejowych i patrzeć, dokąd mnie one zaprowadzą. W każdym kraju, ba, w każdym mieście i w każdej dzielnicy okolice torów wyglądają inaczej. Idąc torami czuję się, jakbym widziała dane miejsce od kuchni, w sekrecie, zupełnie nieoficjalnie.

Dlatego mijam stację Makkasan, mijam targ, mijam skrzyżowanie i wchodzę na zarośnięte tory. Tyły niewielkich, biednych budyneczków otoczone są przydasiami - oponami, garnkami, miotłami. Idę dalej. Otwarte okna, ciekawskie twarze dzieci. Otwarte drzwi - czy to jeszcze tył domu, czy już front, skoro tu właśnie toczy się życie? Babcia praży chilli w wielkim woku na palniku, który stoi z dala od domu, po drugiej stronie torów. Przecież zapach chilli jest tak mocny, że oczy łzawią. Nie ma sensu go prażyć w kuchni i zasmradzać dom, skoro można na wolnym powietrzu. Obok wnuczka, wymalowana thanaką. Czy to naturalizowane Birmanki? Trudno powiedzieć, język tajski jest mi tak samo obcy, jak birmański. Uśmiechają się do nas, babcia czyni zapraszający gest. Przygotowują posiłek i chętnie się podzielą z obcymi. Nasz wzrok jednak przykuwają ogromne jaszczurki, które najwyraźniej czują się tu jak w domu. Babcia śmieje się z nas, że robimy zdjęcia takim pospolitym stworzeniom. Gdy gestem pytam, czy mogę im zrobić zdjęcie, uśmiecha się do nas i pozuje. Nie, nie zjemy z wami lunchu; po takiej ilości chilli pewnie umarłabym w męczarniach, a poza tym ZB nie czułby się tam komfortowo. Ja to co innego - setki razy jadałam posiłki z obcymi, jako gość i jako zapraszająca. Wiem, że to fajne przeżycie. Cóż, na takie zabawy trzeba będzie poczekać, aż znów będę sama jeździć na wakacje. Może na emeryturze?...

a Tajfuniątko się wcale nie boi...

Taka ot migawka z podróży. Ale... Gdybyście mnie zapytali, dlaczego warto podróżować, odpowiedziałabym: właśnie dlatego.