chropiatka yunnańska 干巴菌

Jest deszczowo. A po paru gorących i słonecznych dniach na targu znów pojawiły się chropiatki:

Przepis już kiedyś podawałam, więc nie będę się powtarzać; pokażę Wam tylko efekt:

Efekt na tyle smakowity, że ZB umarł ze śmiechu. Ale od początku.

ZB smaży miskę chropiatek na kolację. Ponieważ smak jest bardzo intensywny, oczywiście nie dajemy rady wmłócić aż tyle; niecała połowa miski poczeka na następny posiłek.

Po kolacji ZB ma jeszcze lekcję. Jedną wprawdzie tylko, ale nie ma go trzy godziny, bo skoro już jest w ćwiczeniówce, to jeszcze poćwiczy - odkąd Joasia zaczęła zasypiać tuż po wieczornej kąpieli i karmieniu, ćwiczenie w domu stało się problematyczne.

Wraca.

Zgłodniał, więc przynosi sobie miseczkę ryżu i pałeczki, na stole stoją pikle i miska chropiatki... Wróć. Na stole stoją pikle i pustawa miska z resztkami czosnku i szynki oraz bladym wspomnieniem chropiatki.

ZB - a co się stało z chropiatką?

ja - what?

ZB powtarza głośniej - a co się stało z chropiatką?

ja również powtarzam głośniej, wyrazem kompletnego niezrozumienia na twarzy - what?

ZB - patrzy na mnie z boleścią i mówi, powoli i wyraźnie: - gdy wychodziłem z domu, na stole była miska z dużą ilością usmażonej chropiatki. Co się z nią stało?

ja, równie powoli i wyraźnie: - What? I don't understand... chro-piat-ka? - i patrzę nań z bezbrzeżnym zdumieniem i świętą niewinnością.

Odtąd, gdy ZB idzie na targ, pyta zawsze, czy kupić dla mnie "what"...