kaligrafia

Ktoś coś pisze, ktoś inny czyta i zachęca do tego samego znajomych, ci znajomi znowu zachęcają, wiecie, jak to jest. Kiedy zaczęłam pisywać bloga było to tylko dla mnie. Później było dla rodziny i przyjaciół, a później - sami wiecie. Cieszą mnie komentarze, cieszą pytania, cieszą ciekawe odblogowe znajomości. Cieszą też statystyki, dzięki których wiem, że jest Was coraz więcej. Ale naj- najbardziej ze wszystkiego raduje mnie, jeśli kogoś faktycznie zainspirowałam, pozwoliłam zobaczyć coś innymi oczami. Czasem ktoś się ucieszy z jakiegoś przepisu z szeroko pojętej kuchni azjatyckiej. Czasem ktoś podziękuje za jakąś legendę czy ciekawostkę.
Niedawno dostałam najładniejsze podziękowania z możliwych - dziełko inspirowane jednym z moich wpisów, Trawą mandarynek konkretnie:

Żeby nie było - to dzieło Polaka, nie Chińczyka. Pewnie właśnie dlatego założenia kaligraficzne są potraktowane hmmm... współcześnie. Co swoją drogą daje do myślenia - ja, antytalent graficzny, nie wpadłam na to, że można i tak.
Właśnie dlatego piszę i nie chowam w szufladzie.