Facebook prawdę Ci powie

Uwielbiam fejsa. Przede wszystkim za to, że, jak stwierdził Dom po pobieżnym przejrzeniu moich pamiętników, ja go wymyśliłam. Wklejałam tam pocztówki, zdjęcia przystojniaków, ciekawe artykuły, przepisywałam nałogowo wiersze, wpisywałam setki tysięcy mott, zaznaczałam, z kim mam się spotkać i dlaczego, a także po udanej wyprawie wklejałam nieudane zdjęcia. No fejs jak się patrzy, może tylko cokolwiek mniej publiczny. Nie miałam też ogłupiaczy w stylu idiotycznych psychotestów - a szkoda, bo bardzo lubię się przy nich pośmiać.
Dziś jest mi nie do śmiechu. Nawet ten idiotyczny psychotest powiedział wyraźnie, że powinnam mieszkać na Tajwanie. Na mojej wyspie snów, rajskiej wyspie, która przewróciła mi życie do góry nogami i przez którą wszystko się stało.

Nie zrozumcie mnie źle: pokochałam Kunming, jest dla mnie domem. Mam tu życie, które bardzo lubię, męża, którego uwielbiam pasjami, mam setki tysięcy tematów na blogonotki i nawet to, co jest w życiu najświętsze też tu mam. A jednak na przekór zdrowemu rozsądkowi, logice, na przekór rozumowemu wytłumaczeniu wszelkich wyborów życiowych - tęsknię za Tajwanem. Za tym pierwszym miejscem, w którym otworzyłam się na świat i zupełnie innych ludzi, za tym miejscem, któremu pozwoliłam mnie kształtować. Za miejscem, w którym przestałam się bać, że mi nie wyjdzie, że się nie uda, że (i tutaj setki innych kompleksów). Gdyby nie Tajwan, nie byłabym w Chinach. Gdyby nie Tajwan, nawet nie pomyślałabym o życiu w Azji. Gdyby nie Tajwan, nie miałabym teraz przyjaciół z rozmaitych miejsc. Gdyby nie Tajwan...
Kocham Cię, wspaniała wyspo, wyspo moja szczęśliwa! Nie jest nam pisane iść razem przez życie, ale zawsze będę Cię kochać.
Twój
Mały Biały Tajfun