Biały Smokoń 白龍馬

Dzisiejszy wpis powstał w ramach współpracy z japonia-info.pl, kirgiski.pl, enesaj.pl czyli w ramach Unii Azjatyckiej.

Biały Smoczy Koń, którego ja pieszczotliwie nazywam Smokoniem, a Tajfuniątko wręcz Smokokokokokokoniem, to jeden z głównych bohaterów Wędrówki na Zachód. Po ujarzmieniu służy jako rumak Tang Sanzanga, a później staje się bodhisattwą. A było to tak:

Trzeci książę smoków Ao Lie 敖列 był synem Smoczego Króla Zachodniego Morza. Od dziecka lubił rozrabiać - kiedyś niechcący spalił perłę - dar od Nefrytowego Cesarza. Miał zostać za to stracony, ale wielkoduszna Guanyin - nasz ulubiony Awalokiteśwara w formie kobiecej - wybłagała dlań jeszcze jedną szansę. Uszedł z życiem, ale został wygnany do Strumienia Orlich Zmartwień 鷹愁澗 w górach Wężowych Talerzy 蛇盤山. Gdy Tang Sanzang przekraczał strumień, książę objawił się w formie ogromnego białego smoka i zeżarł mnichowi rumaka jednym połknięciem. Sun Wukong zaczął z nim walczyć, a smok się schronił pod wodę. Małpa tymczasem dowiedziała się, że to Guanyin tu umieściła paskudę, więc udał się do niej po pomoc. Okazało się, że Guanyin specjalnie umieściła smoczego księcia w tym strumieniu, żeby miał okazję pomóc mnichowi, a przy okazji oczyścić się z win; niestety głupek nie rozpoznał mnicha i dlatego pożarł mu konia. Za karę sam musi przybrać formę konia i służyć Tang Sanzangowi za rumaka do końca podróży. Gdy wędrówka się kończy, zostaje wreszcie uwolniony i wyniesiony na niebiosa, tym razem jako Niebiański Smokoń w formie białego smoka.

Ciekawe, że Biały Smokoń tak spodobał się Chińczykom, że zaczęli go czcić. Obecnie świątynie ku czci białego smokonia czy białego konia są częste nie tylko w samych Chinach, ale i w skupiskach Chińczyków w Tajlandii.

 

Tutaj poczytacie o japońskim bezgłowym koniu, tutaj o koniu służącym największemu kirgiskiemu herosowi, a tutaj o legendarnym kazachskim rumaku.