remont

Właśnie otwierałam z klucza pierwsze z trojga drzwi, które muszę pokonać, by wrócić do domu. Dziecię zaczęło już bić brawo, bo powroty cieszą ją tak samo, jak wyjścia. Nagle napada na mnie sąsiadka: „czy mieszkasz pod jedynką? Bo my remontujemy kuchnię i żeby podłączyć coś tam coś tam robotnicy muszą wejść do waszej kuchni, żeby coś tam coś tam coś tam” - pani mówiła szybko i w bardzo silnym dialekcie, więc nie było łatwo ją zrozumieć. Zresztą – wcale rozumieć nie chciałam. Gdy zatrzymała się na chwilę, by zaczerpnąć oddech, wtrąciłam: „nie, nie mieszkam pod jedynką”.

Dotarło. Pani zapytała – a kto mieszka? Zgodnie z prawdą odpowiedziałam, że chwilowo nikt, bo poprzedni lokatorzy już się wynieśli, a właściciele jeszcze mieszkania nie wynajęli następnym. Doradziłam, by skontaktowała się z właścicielami. „A masz ich numer telefonu?”. Niestety nie mam. Ale z pewnością można próbować się skontaktować przez administrację, skoro dotyczy to remontu kuchni i jakiejś tam ingerencji w strukturę budynku, prawda?

Reszta popołudnia minęła mi bardzo sympatycznie – dziecko śpi, ja słucham muzyki i poczytuję jakieś drobiazgi. Od czasu do czasu słychać rumor – to pewnie ten remont kuchni piętro niżej. Wtem wraca ZB; w momencie, w którym otworzył drzwi na klatkę schodową, dobiegły mnie wrzaski. Obudziły Tajfuniątko, więc miałam się czym zajmować przez następne pół godziny. A pół godziny później było już właściwie po ptokach. To znaczy: policja została już wezwana.

Sprytna pani z dołu uznała, że skoro w mieszkaniu wyżej chwilowo nikogo nie ma, to ona chętnie przeprowadzi ten remont „po cichu”. Wysłała na górę robotników. Robotnicy się włamali i robili swoje. Gdy ZB wrócił, zobaczył nieuprawnione osoby w mieszkaniu obok i na wszelki wypadek zadzwonił do właścicielki. Właścicielka przyjechała i zadzwoniła po policję, jednocześnie wrzeszcząc na panią z dołu.

A ta? W ogóle nie wiedziała, o co właścicielce mieszkania w ogóle chodzi – przecież ona MUSI wyremontować kuchnię, a nie da się inaczej niż przez kuchnię z góry!

Po paru minutach uznała, że się pokaja. Znaczy – powiedziała, że odda forsę za zniszczony zamek. Była szalenie zdumiona, że właścicielka mieszkania nie zareagowała z entuzjazmem. Nie docierało do niej, że nakazanie robotnikom włamania do cudzego mieszkania (to, że robotnicy z radością przystąpili do dzieła, jest dodatkowym smaczkiem, ale mnie w zasadzie nie dziwi – chińscy robotnicy to klasa sama w sobie) może i powinno skończyć się policją i sądem. Gdy usłyszała, że policja jest w drodze, aż się zagotowała i wytoczyła koronny, jej zdaniem, argument: „No ale przecież my tam weszliśmy tylko po to, żeby remontować moją kuchnię, nic nie ukradłam! Możesz mi zaufać, bo ja jestem CHRZEŚCIJANKĄ!!”.

Kiedy następnym razem usłyszycie rewelacje o pogromach chrześcijan w Chinach, weźcie poprawkę na takich chrześcijan, którzy nie widzą nic moralnie nagannego we włamywaniu się do cudzego mieszkania…