zamek błyskawiczny

ZB przeszedł długą drogę od kawalera z odzysku do bycia mężem idealnym. To znaczy prawie idealnym. A droga jeszcze trwa. I naprawdę jest dłuuuuuuga. Kocham go bardzo, ale czasami naprawdę nie wiem, czy mam się śmiać, czy płakać...

Droga do bycia mężem idealnym obejmuje m.in. przejęcie części obowiązków domowych. Przecież nie mieszkam tu sama! Poza tym z doświadczenia wiem, że ludzie sądzą, że "samo się robi", tak długo, dopóki sami nie zaczną wnosić w coś wkładu. ZB przestał włazić w brudnych butach do sypialni dopiero, gdy parę razy wyszorował podłogi.

Taka sytuacja: składam poprzednie pranie, a ZB wiesza nowe. On podaje mi po prostu wieszaki z już wysuszonym, ja zdejmuję ciuchy z wieszaka i kiedy składam, on już zdejmuje następne. A później ja mu podaję świeżo uprane ciuchy, a on je wiesza. Współpraca idealna.

Po złożeniu dziesiątej bluzeczki w łapki dostałam kurtkę. Żeby w czasie wiatru nie spadła z wieszaka, ZB starannie zapiął zamek; ja, żeby móc ją zdjąć z wieszaka, muszę zamek rozpiąć. Szybki rzut oka na zamek i już wiem, co mi nie gra: kurtka jest wywinięta na lewą stronę. Czyli zapięcie jest od wewnątrz. Zaczynam rozpinać. Jeden szkopuł: zamek ma blokadę, żeby się sam nie rozpinał i kiedy jest na lewej stronie, wyjątkowo ciężko się nim operuje.

Patrzę na ZB jak na kompletnego barana. I pytam: kochanie, czy Ty zwariowałeś? Dlaczego wieszając kurtkę nie wywinąłeś jej na właściwą stronę? Czy wiesz, jak teraz się ciężko odpina ten zamek?

ZB spojrzał na mnie głęboko urażony: Myślisz, że tylko Tobie jest trudno? A wiesz, jak się to cholerstwo ciężko zapinało?...

Bardzo kocham mojego męża. Ale jest tylko mężczyzną...