polskie śniadanie

Mam najwspanialszego męża na świecie. Jakby mi mało było wszystkich jego podstawowych zalet, od czasu do czasu postanawia on zabłysnąć i wtedy - oczywista - kocham go jeszcze bardziej. A nie sądziłam, że to w ogóle możliwe...
Czas jakiś temu postanowił zabłysnąć robiąc mi śniadanie do łóżka. Zazwyczaj wychodzi w pędzie do pracy, więc ze wspólnych śniadań nici, zwłaszcza, że śniadania to ten element polskości, który szalenie lubię - kanapeczka, kawka, przegląd prasy (co z tego, że internetowej?) - zazwyczaj wtedy, gdy ZB już dawno wyszedł. Tego dnia jednak ZB mógł przebimblować choćby i cały dzień, i postanowił w związku z tym mnie porozpieszczać. Szniteczka z goudą, pomidorem i cebulką, odrobinę posolona, mniam! I w dodatku podana do łóżka! Kawę niestety musiałam sobie zrobić sama, bo dla ZB opanowanie podstaw obsługi kafeterki okazało się zbyt dużym wyzwaniem... Westchnęłam do kanapki z rozmarzeniem - jakby wyjęta z mojego dzieciństwa! Czasami wzbogacona wędliną i jajkiem, zazwyczaj bez cebuli, ale - pyszna we wszystkich wersjach. Opowiadam ZB, jak to mi przypomniał dzieciństwo i Babcię, a jemu się oczy śmieją.
Na drugi dzień podał ulepszoną wersję kanapki: z jajkiem.
Tyle, że chyba w trakcie opowiadania niezbyt skupiłam się na detalach, więc jajko było... sadzone.
Umarłam ze śmiechu. Oczywiście, skąd niby Chińczyk, który nigdy nie je chleba, mógłby wiedzieć, że na kanapce powinno się znaleźć poplasterkowane jajko na twardo? Swoją drogą, to sadzone też było pyszne, tylko się nie bardzo mieściło na kanapce, a poza tym nieustannie z niej spadało... Ale i tak pochwaliłam ZB, że jest najlepsiejszym mężem świata i poinformowałam, że kocham go dozgonną miłością.
Tydzień później ZB znów miał wolny poranek. Przynosi kanapkę z jajkiem, tym razem na twardo. Obok kanapki - kawa (czyli jednak udało się opanować obsługę kawiarki!). Wszystko na tacy, podane do łóżka, ZB z pokerową miną.
- Kochanie, zrobiłeś najlepsze śniadanie świata! I pamiętałeś, że jajko na twardo! - zachwyciłam się, z całkiem zresztą uzasadnionych przyczyn. A ZB, nadal śmiertelnie poważny, mówi: - A co w tym niezwykłego? My, Polacy, zawsze tak jemy...