Kitaj i Kitajka

Buszowanie po internecie to często okropna strata czasu. Ale uwielbiam to robić, bo czasem trafiam na perełki takie jak ta: Biblioteka Literatury Polskiej w Internecie. Już teraz wiem, że będę miała sporo czytania rozmaitych ramotek, ale najbardziej zachwyciła mnie Encyklopedia staropolska Glogera. Nie mogłam się powstrzymać, musiałam sprawdzić, czy będzie coś o Chinach. W literce C pustka, ale za to pod K się znalazło jedno hasło:

Kitaj i Kitajka. Od ruskiej nazwy Chin, nazywali Polacy kitajem bawełnicę, t. j. płótno bawełniane, cienkie, glansowne chińskie. Kitajką zaś lub taftą nazywali materję jedwabną chińską. Krasicki w „Bajkach” pisze:

Atłas w sklepie z kitaju żartował do woli.
Kupił atłas pan Sędzic, kitaj pan Podstoli,
A że trzeba pieniędzy dać było kupcowi,
Kłaniał się bardzo nizko atłas kitajowi.

W fabrykach założonych w Grodnie przez Antoniego Tyzenhauza, podskarbiego nadwor. lit. za Stanisława Augusta, wyrabiano i jedwabne kitajki.

/Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska/

Nie znałam bajki o atłasie i jedwabiu, straszliwie mi się spodobała, a Wam? I sama nazwa jedwabiu - kitajka. Urocza, prawda? :D