Mao wiecznie żywy

Niespecjalnie lubię sprzątać. Wychodzę z założenia, że dom jest dla mnie, a nie ja dla domu. Uczulenie na kurz, które sprawia, że podczas ścierania kurzu, odkurzania itp. (a także wiele godzin później) kicham nieprzytomnie, a z nosa przypominam renifera Rudolfa, też nie pomaga. Istnieje jednak czynność okołoporządkowa, którą uwielbiam, i to od dzieciństwa. Jest to porządkowanie kuferków, szuflad, torebek i tym podobnych. Wyciąganie tych wszystkich świstków, guzików nie do pary, dawno zapomnianych rachunków, listów i grosików ma w sobie coś z szukania skarbów. Dlatego, chociaż krzyczałam na ZB, że okropnie zapuścił mieszkanie i że w ogóle nie wie, co gdzie jest, chętnie uporządkowałam ten cały syf za niego. Poza całą masą innych skarbów znalazłam również brosze/zapinki, które pamiętają bardzo złe czasy. Czasy, kiedy za brak Mao w mankiecie czy klapie można było trafić do ciupy. Kiedy każdy musiał się pochwalić takimi cosiami:

Kiedy pokazałam znalezisko ZB, zapytał, skąd to, u diabła, wytrzasnęłam. Kiedy usłyszał, że to jego własne "skarby", powiedział, że w sumie cieszy się, że tego nie wyrzucił. Dobrze co jakiś czas przypominać sobie dawne czasy, żeby za bardzo nie narzekać na teraźniejszość...