豬皮 świńska skóra

Nie, nie będzie o obuwiu. O ubraniach też nie. Będzie, jak zwykle, o żarciu. Zanim się skrzywicie z obrzydzeniem, zastanówcie się chwilę - przecież skórkę kurczaka, pyszną i chrupiącą, też lubicie, prawda? No właśnie.
Ilość przepisów na świńską skórę jest porażająca. Piecze się ją, smaży, dusi. Jadłam wielokrotnie, nie żeby to był jakiś mój wielki przysmak, ale dużo koleżanek często jada - ponoć jedzenie skóry dobrze wpływa na włosy, powstrzymuje oznaki starzenia (między innymi niweluje zmarszczki i nawilża skórę), chroni przed rakiem, dobrze wpływa na ścięgna i stawy i w ogóle jest lekiem na całe zło.

Żeby się we świńskiej skórze zakochać, musiałam pojechać do Mengzhe. Uprażono ją tak, że konsystencją i chrupkością przypominała raczej chipsy, tym lepsze, że nie ziemniaczane, a mięsne. W naszych stronach można ją nabyć tak przyrządzoną na większości targów; spożywa się ją na zimno, umoczoną wcześniej w kwaśno-ostrym dipie albo po prostu w płatkach chilli. Dip jest zrobiony z dajskiej kiszonej zieleniny, rozpaćkanej do cna, oraz z chilli.

Bardzo podobną przekąskę jada się w Tajlandii - dlatego w tajskich knajpach skórę świńską podaje się tak:

czyli w towarzystwie surowych ogórków i świeżej mięty, oraz dipu, który najłatwiej opisać jak bardzo pikantny sos pseudoboloński - czyli mielone mięso, pomidory, ale oprócz tego dużo chilli i jeszcze kapka sosu rybnego. To ostatnie danie jest tak zupełnie absolutnie przepyszne, że nie da się mnie odczepić od półmiska, dopóki znajduje się na nim chociaż odrobinka sosu...
Jeśli kiedyś będziecie mieć okazję - spróbujcie :)