Dzieje się!

Weryfikacja przebiegła bez zakłóceń. Wypadła na korzyść podmiotu, który okazał się być faktycznie mocno ekstrawertycznym pijakiem... To znaczy, pijakiem jak na standardy chińskie - po trzech kieliszkach nalewki na chińskich ziółkach (słodkiej! pysznej! domowej!) nie zwalił się bowiem pod stół. Ja też wytrąbiłam kieliszek... czy dwa... Bo właśnie dane mi było jeść kolację w prawdziwym yijskim domu, z ichniejszym przepysznym boczkiem wędzonym z piklami, z rybą na pikantnie i z serdecznością, której Hanowie się chyba w życiu nie nauczą. Oczywiście, zostałam zaproszona na chiński nowy rok, oczywiście mam przychodzić częściej, bo to prawdziwa radość gościć (białego chińskojęzycznego dziwoląga) lubiącego chińską kuchnię zagranicznego przyjaciela. Czteroletnia latorośl w imię dozgonnej miłości podarowała mi złotą monetę z Mao (wiecie, złota powłoczka i w środku czekolada :D), a kiedy powiedziałam, że się odchudzam, latorośl odrzekła, że dla Yi jestem jeszcze zdecydowanie za chuda :D Dorośli napoili mnie herbata (że alkoholem też, to już wspominałam) - a gdy bezbłędnie rozpoznałam typ herbaty, po samym zapachu i wyglądzie liści, stwierdzili, że jestem "swoja" :D Do tego stopnia swoja, że gdy wyłączono prąd (u mnie w domu też nie było, jak się później dowiedziałam - jakaś grubsza awaria), to zapaliliśmy świeczki i nadal cieszyli się towarzystwem - jakieś pięć godzin łącznie.

I mają zjawiskową folkową muzykę.

Podsumowując: lubię reprezentanta Yi dlatego, że nie wstydzi się mnie pokazać rodzinie, dlatego, że ma fajną tę rodzinę (a to, jak twierdzą Starsi Panowie, jest bardzo istotne), dlatego, że lubię się czuć zaopiekowana i dlatego, że mówi piękną chińszczyzną - choć dla Niego nie jest to język ojczysty. To, że jest śliczny jak obrazek, jest całkowicie drugorzędne... :D