a moze to jakas choroba?

Moglaby to byc na przyklad choroba oczu. Albo rozstroj nerwowy. Albo depresja. No bo jak wytlumaczyc fakt, ze wczoraj znowu ryczalam jak bobr podczas "Pieknego umyslu"? To byl ten moment, kiedy ciezko chory czlowiek, nominowany do Nobla, po raz pierwszy od lat odwiedza stolowke uniwersytecka, a tam po kolei do jego stolika podchodza dawni studenci, koledzy, wspolpracownicy - by ofiarowac swe piora najtezszemu umyslowi. To byl ten moment, kiedy zona nie odeszla, bo powiedzial, ze przeciez ta dziewczynka nie rosnie - czyli nie moze byc prawdziwa. To byl ten moment, kiedy rozdrapal rękę w poszukiwaniu implantu.
To chyba jednak histeria - bo poza placzem jeszcze byl smiech (przez lzy, oczywiscie) - na przyklad wtedy, kiedy w zasadzie sie oswiadczyl, a jego wybranke wmurowalo i odpowiada: czekaj, musze najpierw przedefiniowac swoje dziewczece romantyczne wyobrazenia. Albo wtedy gdy, swiadom swej choroby, na przedstawiajacego sie mu obcego reaguje pytaniem do studentki: Ty tez go widzisz? Gdy ona odpowiada, ze tak, on wyciaga reke do obcego i mowi mu, ze jest cokolwiek nieufny w stosunku do nieznajomych... Ten film to setki momentow i uswiadamianie sobie, jak cienka jest granica. Ale dla mnie postacią zdecydowanie pierwszoplanową jest zona geniusza - ktos, kto trwa bez wzgledu na wszystko. Kto bierze na siebie opiekę nad chorym, pracę zarobkową, opiekę nad dzieckiem - i cały czas kocha.
Ten film tez juz widzialam.
Zareagowalam byc moze przesadnie.
Panie Boze, nie pozwol mi nigdy stracic tej reakcji, rozmyc sie w codziennosci. Niech ksiazki, muzyka i filmy nadal będą wyjątkowe. Niech istnieją zachody slonca, galop konia, trzepot skrzydel motyla i mruczenie kota - a wraz z nimi niech istnieje szczescie :)