Mahiru no Shinsatsushitsu (まひるの診察室)

Przy tak wysokiej gorączce i tak nie ma sensu się uczyć. Uczyć? Nawet czytać normalnych rzeczy nie mogę, przy telewizji i kompie w ogóle wysiadam. Dlatego sięgnęłam po tę mangę. Nie dajcie się zwieść! Choć podałam tytuł po japońsku (w końcu manga ta JEST japońska, autorstwa Numajiri Yoshimi zresztą), ja mam wersję chińskojezyczną.

Gdy opuszczałam Tajwan, Satoshi mnie namówił na kilka cokolwiek romantycznych mang - z własnej nieprzymuszonej woli kupiłam tylko o skoczku narciarskim i o wilkołaku :D Ta została wydana w serii Modern Female, więc wiadomo było, że nie będzie dobrze. Całe szczęście, okazało się, że jest za trudna. Irytowało mnie ciągłe szukanie trudnych wyrazów w słowniku. Zwłaszcza, że dużej części i tak nie znajdowałam. Nie przebrnęłam przez pierwszych kilka stron i manga wylądowała na mojej azjatyckiej półeczce z innymi dziwolągami.

Wczoraj z zaskoczeniem stwierdziłam, że początek nie jest taki straszny. Odróżniam imiona bohaterów od akcji (to nie takie łatwe, gdy nie ma podziału na wielkie i małe litery :P), a na dodatek zorientowałam się, że jeden z bohaterów jest urologiem (urolog? Tak, najniezbędniejsze chińskie słówko!!). A potem z prawdziwą radością odkryłam, że "ptaszek" oznacza u nich to samo, co u nas. Że wiem, iż Japończyk może "wżenić" się w rodzinę swej bogdanki (i znam na to słówka, to dzięki zajęciom z estetyki Japonii). Że znam nazwy ciasteczek jedzonych podczas różnych świąt. A potem wciągnęła mnie treść... i umarłam ze śmiechu. Umierałam, kiedy główna bohaterka się mściła na pacjencie, który mając dziewczynę korzystał bez zabezpieczenia z uroków podróży służbowej (BTW, dowiedziałam się też, jak jest prezerwatywa, bardzo potrzebne słówko!). Umierałam, gdy ojciec ją swatał. Umierałam, gdy skończone bałwany się jej narzucały, gdy się zakochała w bandycie, gdy z różnych względów nie mogła dojść do skutku jej własna noc poślubna.

A potem się nie śmiałam. Bo małżeństwo zawarte z rozsądku, swatane długi czas, nieromantyczne do sześcianu - właśnie to małżeństwo dało jej w końcu szczęście. Nauczyła się kochać męża. Nauczyła się żyć czymś innym niż praca. Nauczyła się nie pamiętać, jak bardzo kocha(ła) tego drugiego, który nie mógł z nią być, bo nie mógł przejść do jej rodziny. Zaszła w ciążę. Jest szczęśliwa.

Czy romantyczna miłość nie jest w naszej kulturze przeceniana? Tak, wiem, pobudziła mnie do takich przemyśleń manga, w której realizmu za grosz. Ale pytanie pozostaje... Dla naszych prababć stwierdzenie "miłość przyjdzie później" było naturalne. Dla nas to nie do pomyślenia. Ale czy przez to jesteśmy szczęśliwsi?...